Ο Άτιμος Εαυτός σου | Αναστασία Νταλαμάγγα

    Τα δάκρυα φυσικά και αναγκαστικά βγαίνουν από μέσα μου

  όσο αναγκαστικά και φυσικά μπαίνει ο αέρας για να επιβιώσω.

 Τα λόγια σου στα χέρια μου,μαχαίρια αυτοκτονίας.

Δε φταίνε αυτά από μόνα τους

το μπίξιμο ,  φταίξιμο δικό μου-

Ειρωνική η αυτοκαταστροφή ,ψυχή μου.

Ως το τέλος ειρωνική,χαιρέκακη,πονηρή.

    Δεν ξέρω αν σου 'χει τύχει

να κλαις και να κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.

Και κάτι μέσα σου να γελά. 

Κοίτα την κατάντια σου,να λέει.

Πάλι εμπιστεύτηκες τα ρουμπίνια σου σε απρόσεχτους φύλακες.

Και σου 'πα να προσέχεις...

Πυροβολημένο ,αδύναμο πουλί.

Πως μόνο σου να σταθείς πάλι και να πετάξεις;

Οι από μηχανής θεοί σε ξέχασαν.

Κι ο άγγελός σου το 'χει ρίξει στο ραχάτι.

Τι να κάνεις;

Να ξεψυχήσεις μόνο ,χωρίς παρέα έστω για παρηγοριά;

Δε σου αξίζει τέτοιο τέλος.

Αετοί σαν και σε σένα δεν πρέπει τόσο νωρίς να χάνονται.

Ο κόσμος έτσι λιγοστεύει.

Γίνεται πιο επίγειος,βαρετός,μουντός.

Κάνε μονάχα μια προσευχή,σε παρακαλώ.

Δεν ξέρεις ποτέ ποιος άνεμος θα σ' ακούσει .

Ίσως να φέρει βοήθεια.

Ίσως και όχι.

Πριν φύγεις, όμως, πες μου κάτι΄

Πως είναι να πεθαίνεις τόσο νέος;

Ή μάλλον όχι.

Δε θέλω να το μάθω αυτό.

Πες μου μόνο πως το έκανες.

Να,ξέρεις ποιο..

Αυτό.

Να πετάς τόσο ψηλά και να μη φοβάσαι.

Ως την τελευταία στιγμή,πως είσαι δυνατό;

Αδύναμο,πυροβολημένο πουλάκι.

Κανείς ως τώρα δε σε σκότωσε τόσο βίαια

Αυτός ο άτιμος ο εαυτός σου τόλμησε μονάχα.

Άμοιρο,δύστυχο πουλάκι.

Χτυπά η φωνή μου σε τοίχο και γυρίζει πίσω σε μένα.

Κούφιο το σώμα του πια.

Πάει,πέταξε.