Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

"Κατάσταση: Χτίζοντας" - Αμαλία Διακάκη

Τα τραγούδια που ακούς μου φέρνουν θλίψη. 
Προπαντώς γιατί τα ακούω και εγώ. Και είναι δυσκολο δύο κενά να γίνουν ένα.

Και όμως έγιναν. Θυμάσαι; Πάλι θα γράψω για αυτά, θα καταντήσω βαρετή. Και από εσένα τα ίδια διαβάζω, μα διαφορετικά. Κρίμα που δεν μου δίνεις τα βιβλία σου να τα διαβάζω όλο το βράδυ. Επιτέλους, τα όνειρά μου θα αποκτούσαν νόημα. Βαρέθηκα να βλέπω μάγισσες και ταινίες που μίσησα, ξανά. Θυμάμαι σε ένα πανηγύρι να σου λεω για έναν εφιάλτη. Ή μήπως σε έναν εφιάλτη να σου μιλάω για πανηγύρια; 

Έχω καιρό να σε δω και μπερδεύομαι. Δεν μπορώ να καταλάβω. Τα χέρια μου με κοροϊδεύουν και τα μάτια μου γελούν. Ξέρουν. Πόση απουσία να καλύψουν κάποια πλήκτρα και μια οθόνη πια; Τα τσιγάρα δεν είναι τα ίδια. Τα ποτά μας ξέχασαν. Ούτε ένα τσούγκρισμα δεν είναι δυνατό και τα ποτήρια, γελάνε και αυτά. Και εγώ θυμώνω με την αγένεια του χρόνου. 

Απόψε πάλι σε στολίζω με γράμματα και με σημεία στίξης. Σε κρύβω, γιατί δε θέλω να σε δουν γυμνό. Μη φοβάσαι, αγάπη μου, τα μυστικά σου είναι ασφαλή εδώ. Αγκάλιασέ με και υπόσχομαι, εγώ θα σε φιλήσω. Θα σε πάρω να κολυμπήσουμε μαζί σε κάποιο απ' τα ρυάκια του μυαλού μου. Σιγά σιγά, θα μάθω να δέχομαι τα πέταλα που μου πετάς και δε θα σε κατηγορώ ότι μολύνεις τα νερά μου. Ελπίζω να μην κουράστηκες γιατί, αλήθεια, είμαστε ακόμη στην αρχή. Είμαστε μόνοι σε αυτό. Κάθε μέρα θα μαθαίνουμε και κάτι διαφορετικό. Έπαψε πια να με τρομάζει. 

Και αν εσύ τρομάξεις με αυτά που σου γράφω, θα λυπηθώ, μα δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό. Δεν με ενδιαφέρει να κρύψω πράγματα, γιατί δεν με ενδιαφέρει η νίκη. Δεν απαιτώ τα χρώματά μου να ταιριάξουν με τα δικά σου - τα καταφέρνουμε και με πολυχρωμία. Εσύ μπλε στυλό, εγώ πορτοκαλί. Εγώ με τσάντα, εσύ πάντα χωρίς - ό,τι είναι το βάζεις στις τσέπες, ενώ εγώ δεν αφήνω τίποτε στο σπίτι. Κλαίω και γελάς, μας βλέπουν και λένε αυτοί σιγά μην αγαπιούνται... Μακάρι να ήξεραν, μωρό μου, ότι τα στιχάκια κάτω απ' τις φωτογραφίες τους λένε μαλακίες. 

Και όσο σου λεω ξανά και ξανά πόσο ανόμοια πλάσματα είμαστε, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ ότι μου μοιάζεις. Τι είναι αυτό που μας ενώνει τελικά; Τίποτα και όλα. Σίγουρα κανένας. Ίσως, μόνο, ένας-δυο καλλιτέχνες. Που ο ένας τυχαίνει να είναι ο εαυτός μας.

Ο κόσμος είναι απέναντί μας. Ας μη δείξουμε το δάχτυλο τώρα. Φύλαξέ το για πιο ωραία πράγματα. Ας κουνήσουμε το χέρι εύθυμα και ας δώσουμε ένα παθιασμένο γλωσσόφιλο μπροστά τους. Όσο αυτοί θα ψάχνουν χαρτιά με αριθμούς για να ερωτευτούν, εμείς θα κάνουμε Έρωτα σε παραλίες. Ναι. Ξανά και ξανά. Με χαρτιά μόνο με λέξεις, με πορτοκαλί και μπλε στυλό. Για να θυμόμαστε τι είναι τελικά τα όνειρα... χτισμένα μόνο από εμάς. 


1 σχόλιο: