ΤΟ ΛΕΠΙΔΙ ΤΗΣ ΤΣΕΛΕΠΙΔΟΥ
Υποσχέθηκα πως θα ξεκίναγα το κείμενο μου για το Ελενίτ της Βίκυς Τσελεπίδου, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Νεφέλη, μ΄αυτόν ακριβώς τον τίτλο: Το λεπίδι. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Τόσο το περιεχόμενο, οι ιστορίες δηλαδή των ηρώων στα διηγήματα της συλλογής, όσο και η μορφή, είναι ένα κοφτερό λεπίδι. Ακριβές και ακριβό. Η Τσελεπίδου ρουμποκομπολογεί τις λέξεις και κεντάει τις εικόνες με χειρουργική ακρίβεια. Μ΄ένα πρώιμο εργαλείο, μπορεί και σε μορφή προϊστορικού, που χρησιμοποιεί για να σμιλέψει, να κόψει, να ματώσει τους ήρωες.
Η αισθητική είναι αυτή μιας ατμόσφαιρας καθημερινής, αλλά τόσο σκιαχτικής στην αλήθεια της, που φλερτάρει έντονα με το νουάρ. Η Τσελεπίδου αριστοτεχνικά παίζει με τις εικόνες, που μπορεί με χαρούμενη άνεση να τις κάνει να αγγίζουν το θρίλερ, υπό το φως Στήβεν Κινγκ.
Τα διηγήματα
είναι τα περισσότερα βραχέος μεγέθους, καθώς είναι φανερό ότι δεν χρειάζονται πολλές
λέξεις για να διηγηθεί η συγγραφέας την ιστορία του καθενός απ΄αυτά. Για να δώσει το νόημα
που θέλει, το βαθύ, το καταφέρνει με λιγότερες λέξεις. Τα νοήματα πυκνά και οι
συνδέσεις τους εξίσου πυκνές, αλλά υποδόριες, κάτω από το κείμενο αραχνοϋφαντες.
Αυτά φυσικά, αν στη συνέχεια εξετάσει την ποικιλία της θεματολογίας, ο έρωτας, ο θάνατος, η ψυχική αλλά και σωματική κακοποίηση, ο γυρισμός στο χρόνο στο έσω παιδί, η ταύτιση και η αναζήτησης της βαθιάς Πατρίδας, εν ολίγοις το αιώνια απλωμένο και πανθομολογούμενο Τραύμα, είναι παρόντα σε όλα τα βιβλία της Βίκυς Τσελεπίδου ως σήμερα. Λίγο ως πολύ, το Ελενίτ προεικονίζει όλα τα επόμενα έργα και ως ατμόσφαιρα και ως στόφα και ως αύρα.
Με κέρδισαν και με άγγιξαν πολλά από τα διηγήματα της συλλογής. Το παιδικάτο Ελενίτ, ο καθημαγμένα αείμνηστος Πέτρος, το τραγικά επίκαιρο Κιχ, η απώλεια στο Χρυσός με Σμαραγδένια Πέτρα, [εγώ δεν τον βούτηξα, αλλά τον ίσιωνα να φαντάζει συμμετρικός πάνω στον ανεψιό Κωνσταντίνο….]
Την ψυχή μου βαθιά την άγγιξε η απόλυτη αγάπη του Δύο, η ιδέα του πάντα και του άχρονου χρόνου στην Αγάπη γενικά νομίζω πως ήταν το νόημα. Και βέβαια, Στο Ψυγείο, ο Μεγάλος Σκύλος μου γάβγισε συνωμοτικά κι εγώ το σημείωσα.
Αυτή η μυστική αραχνοϋφαντη αύρα που δεν καμώνεται κάτι, που μιλάει για όλα ανοιχτά, ιδίως τα ανείπωτα, τα δύσκολα και τα πιο μύχια. Το λεπίδι της Τσελεπίδου ακονίζεται μυστικά με μαεστρία στα χρόνια και κρατάει τη συνέπεια των υλικών του, την αντοχή της κόψης του, με μύτη οξυμένη, εξασκημένη και εξελιγμένη στις μυρωδιές του κόσμου όχι όπως τον ονειρευόμαστε, αλλά ακριβώς όπως είναι.
Το λεπίδι της Τσελεπίδου, και στο Ελενίτ, είναι τίμιο εργαλείο Λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου