Silver Screen | Corpus Christi/ Στο μπαρ Το Ναυάγιο | Πάνος Λιάκος

Γράφει ο Πάνος Λιάκος.

Corpus Christi 

 

Προχτές αργά. Μετά το σινεμά. Η συνηθισμένη τσάρκα από στέκι σε στέκι. Από το Γαλαξία στο Low Profile κι από εκεί με τη φαντασία μου στο μπαράκι της Αρλέτας. Έπρεπε επειγόντως εκείνο που είχα δει να το μοιραστώ με κάποιον άγιο. Ένα Teacher’s με πάγο πρώτα. Κι έπειτα η κατήχηση στον παππούλη που καθότανε στο διπλανό σκαμπό. 

Κάποιοι από αυτούς δεν μιλούν πολύ. Σε αφήνουν απλά να εξομολογηθείς εκείνο που έχεις μέσα σου. Κι εγώ παθαίνω απ’ το ποτό το αντίθετο από εκείνο που συμβαίνει στους πολλούς. Μόνο κόκκαλο δεν γίνομαι. Λύνεται η γλώσσα μου και πάει ροδάνι. Τί του είπα για τις υποψηφιότητες των Όσκαρ- μέσα στις οποίες ήταν και η πολωνική ταινία-, τί για τον πρωταγωνιστή του έργου Μπάρτοζ Μπιελένια που φαίνεται να έπεσε από άλλο πλανήτη, τί για την υψηλή δραματουργία που βλέπουμε σε αυτό το σενάριο του Ματέους Πάσεβιτζ και τον τρόπο που χρησιμοποιεί την τραγική ειρωνεία… 

Όποιος πραγματικά αγαπάει τους κολασμένους, δεν γίνεται να μη συνταραχθεί όσο βλέπει το Corpus Christi. Μας ξεκινάει τον ήρωα από ένα αναμορφωτήριο όπου και έρχεται σε επαφή με το λόγο του Θεού. Εκεί βλέπει τη μεγάλη ευκαιρία του να ξεφύγει από την άσωτη ζωή, να εξιλεωθεί. Ναι, παππούλη, νομίζω πως με αυτή την ιστορία θα δάκρυζε ο Πάπας Φραγκίσκος. Έλα, όμως, που λόγω ποινικού μητρώου ο ήρωας δεν θα μπορέσει να γίνει δεκτός σε καμία ιερατική σχολή… Κι έτσι η Θεία Πρόνοια του τα φέρνει από άλλη μεριά. Ή μπορεί και η πένα του σεναριογράφου. Διότι σε επαρχία που καταφτάνει υποτίθεται για να εργαστεί, εν τέλει θα πάρει τη θέση του ιερέα.

 

Ο παππούλης μου ρίχνει μια λοξή ματιά και έπειτα λέει: αν θες ν’ αγιάσεις πρέπει ν’ αμαρτήσεις. Και παίρνω θάρρος και συνεχίζω να του λέω πώς αυτό το γράψιμο συνέπλευσε με το μοντάζ της ταινίας, πώς η διεύθυνση φωτογραφίας κατάφερε να μεταφέρει σε εμάς το αίσθημα του εγκλεισμού της επαρχιακής κωμόπολης και την εσωστρέφεια των κατοίκων της. Κάτι που θα προσπαθήσει ο ήρωας με τα κηρύγματά του να αλλάξει, θα προσπαθήσει δε να κάνει ξανά τους κατοίκους να ομονοήσουν αφού εκείνοι έχουν πληγεί και διχαστεί από ένα τραγικό δυστύχημα. Και είναι μάθημα σεναριακό- δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει, πάτερ μου, η συγγραφή- το πώς στοιχεία που εμφανίζονται στην πρώτη πράξη χρησιμοποιούνται σε όλη τη διάρκεια του φιλμ- ιδίως δε στον τρόπο που κηρύσσει ο νεαρός, στις μεθόδους που αλιεύει από την εμπειρία του στο αναμορφωτήριο.

 

Αχ, να μην του πω περισσότερα τώρα που τον βλέπω έτσι ψημένο να πάει να το δει και του χαλάσω την… αστυνομική τροπή της ιστορίας. Θέλοντας όμως το λόγο του πάνω στο ήθος των σύγχρονων ανθρώπων δεν μπόρεσα να μην επαινέσω το σενάριο του έργου που δείχνει πώς ο νεαρός αυτός αμαρτωλός- μετανοημένος- κατάφερε να ξεσκεπάσει την υποκρισία των ανθρώπων της κωμόπολης (από μπρος σταυροί και από πίσω οι κατάρες και η μή άφεση στις αμαρτίες των συνανθρώπων που μετατρέπει μεν και δε σε ζωντανούς νεκρούς), ενώ δεν δίστασε να ταπεινώσει με ένα τρόπο και τον άπληστο δήμαρχο. 

 

Ο άγιος με κοίταζε για ώρα πολλή μέσα στα μάτια. Ήπιε μια γουλιά από το κονιάκ του. Τελικά μου έπιασε το χέρι, άνοιξε το στόμα του και με παρέπεμψε ευθύς στα Κατά Ματθαίον πάθη: ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν.

Δεν σάλευα. Εκείνος πλήρωσε και το λογαριασμό. Φόρεσε το παλτό του, μού χτύπησε φιλικά την πλάτη και κούτσα-κούτσα αποχώρησε. Παρήγγειλα κι ένα δεύτερο. Κι έτσι έμεινα με τις σκέψεις, η μορφή αυτού του παιδιού- τα μάτια του που εκλιπαρούσαν- να γυρίζει μέσα στο μυαλό μου. Και να επαναλαμβάνω: ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος.

Για να δείτε πού παίζεται η ταινία πατήστε εδώ