Θυμάμαι που είδα κάποτε στο δρόμο,
Να γυρνάει μια σκιά χωρίς αφέντη.
Έμοιαζε ποτέ της να μην έχει γνωρίσει σώμα.
Πετούσε ανάμεσα σε στενούς δρόμους.
Σ'αυτούς που έχουν ξεχάσει,
Αναμμένες λίγες λάμπες.
Έβλεπε τους ανθρώπους να περνάνε,
Και έτρεχε να τους προλάβει,
Μπας και καταφέρει να ταιριάξει κάπου.
Λυπήθηκε πολύ όταν είδε,
Πως στον κόσμο μέσα δεν κολλούσε.
Ο κόσμος όμως τότε τη φοβήθηκε.
Γιατί κατάλαβε,
Πως κανέναν αφέντη δεν είχε ανάγκη.
Και πως αν ποτέ της μεγαλώσει,
Θα μπορέσει να κρύψει και τον ήλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου