Τα περί γραφής | Ιωάννα Μαλούνη

Όταν γράφεις, είναι αναπόφευκτο να κάνεις συζητήσεις για την ίδια τη γραφή. Κι αυτό μπορεί να περιλαμβάνει αρκετά πράγματα. Ιστορίες για εκθέσεις στο σχολείο, που τις ξεθάβουν οι μανάδες έπειτα και συγκινούνται, ιστορίες για παλιά κείμενα, μπλογκ, χειρόγραφα της εφηβείας. Είναι reminders για το πώς ξεκίνησες, που τα βλέπεις τώρα και σκέφτεσαι πόσα έτη φωτός μπροστά είσαι.

Οι εκθέσεις στο σχολείο ήταν η πρώτη ένδειξη. Τότε, που ήσουν το teacher’s pet. Σας βάζαν «λέξεις της καρτέλας» για να γράψετε προτάσεις ή κείμενο κι εσύ επέλεγες πάντα κείμενο. Και, μετά, στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο έγραφες χειρόγραφα κι αυτά τα γνωρίζανε μόνο οι στενοί σου φίλοι – γιατί άντε να εκτιμήσουν οι επηρρεασμένοι από τις εφηβικές ορμόνες συμμαθητές σου τα γραπτά σου! Μερικά χρόνια αργότερα, η εφηβεία φαντάζει ακόμα μια σκοτεινή περίοδος – γιατί τα κείμενα σου από τότε έχουν τόσο θυμό μέσα τους, θυμό για τις κλίκες του σχολείου, για τους δικούς σου, για το αδιέξοδο του να είσαι outsider στη μικρή κοινωνία του σχολείου σου.

Ευτυχώς – ή δυστυχώς για κάποιους - , τα σκηνικά του σχολείου ανήκουν στο παρελθόν. Βλέπεις καμιά φορά από την αρχική σου στο Facebook ή στο δρόμο αυτούς τους συμμαθητές μα ξέρεις ότι είσαι μίλια μακριά τους. Τώρα σπουδάζεις πλέον, έχεις βρει το target group σου, ξέρεις τι να γράψεις, τι να ποστάρεις και πού. Δε φοβάσαι πια μήπως βρεθεί κάποιος για να σε κατακρίνει, γιατί αυτά αρχίζουν να μη σ’ ενδιαφέρουν. Γιατί πια έχεις τον τρόπο ν’ αναγνωριστείς από τους σωστούς ανθρώπους.

Αλλάζει κι η θεματολογία σου στο γράψιμο. Οι έρωτες του Λυκείου, η εφηβική ίντριγκα ανήκουν στο παρελθόν και κρατάς μόνο τα καλτ στοιχεία αυτής της ηλικίας. Η ενηλικίωση από μόνη της αποτελεί θέμα γραφής. Στην ενηλικίωση, μαθαίνεις ότι οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, αλλάζεις την αφελώς ρομαντική σου οπτική για τις σχέσεις, βλέπεις ότι οι κουλ άνθρωποι είναι απλά καλοί δημοσιοσχετίστες, μαθαίνεις να απολαμβάνεις τις πρόσκαιρες παρέες γιατί έχεις αναγνωρίσει ότι ακόμα κι αυτές μπορούν να σου δώσουν κάτι. Μαθαίνεις πολλά πράγματα μέσα σε λίγο χρόνο κι η γραφή είναι εδώ, να ταξινομήσει το χάος στο κεφάλι σου.

Γράφεις και για τους γύρω σου. Θα σου κάνουν εντύπωση οι πιο περίεργες περιπτώσεις. Παρασιτικές σχέσεις, αγώνες για επιβεβαίωση, αγώνες για επιβίωση, συμπεριφορές εξουσιαστικές, μπερδεμένες ιδέες, εξοργιστικές απόψεις.Καταστάσεις που δε θα τις χωρέσει το μυαλό σου, γιατί, σ’ αυτή τη ζωή, πάρα πολλά πράγματα δε βγάζουν κανένα απολύτως νόημα. Κι όταν αυτές οι καταστάσεις αφορούν εσένα, θα πρέπει να επισφραγίσεις με τη γραφή σου αυτή την αποχώρηση – όπως, άλλωστε, σου έχουν πει, «ενηλικίωση σημαίνει να ξέρεις τι ώρα να φύγεις από το πάρτι».

Γράφεις γιατί ανακαλύπτεις ότι έχεις πράγματα μέσα σου. Μικρές ή μεγάλες εμμονές, άγχη, φόβους, απωθημένα. Βγάζεις πράγματα από μέσα σου, που λένε. Θα προσπαθήσεις να εξηγήσεις τ’ ανεξήγητα, να τους δώσεις ένα νόημα, ένα σχήμα. Γράφεις για να θυμηθείς πόσο σάπιος είσαι – πώς νομίζεις κατέληξαν οι χαρακτήρες των ιστοριών σου τόσο αγχώδεις κι υποχόνδριοι;

Μα, στο τέλος της ημέρας, νιώθεις ότι κάνεις καλά που γράφεις. Στο λένε κι οι άλλοι – κι αν σου λένε το αντίθετο, ίσως να έχουν τα δικά τους. Έχεις κάτι να πεις, δεν έχεις κάτσει να κοιτάς το ταβάνι. Χαίρεσαι που δεν έχεις γίνει σαν εκείνους τους παραδομένους στη μοίρα τους ανθρώπους, με το βλέμμα στο πάτωμα, που έχουν απλά παραιτηθεί από τη ζωή.

 Έχεις τιμήσει με το δικό σου τρόπο όλους τους σωστούς ανθρώπους και καταστάσεις κι έχεις κάψει όλες τις ταλαιπωρίες σου, με τρόπο που δεν περιλαμβάνει αιχμηρά αντικείμενα.

“ Oh come and we will celebrate

The things that make us real

The things that break us open

And the things that make us feel

Like, these accidental meetings up and partings of the way”