Κυριακή 7 Αυγούστου 2016

Η ευεργετική επίδραση της λύπης | Μαρία Βασιλάκη

Tα δάκρυά μου μοιάζουν με μικρά διαμάντια. 
Στολίζουν τις κόγχες των ματιών μου και κυλούν απαλά στο πρόσωπό μου για να καταλήξουν να χαθούν για πάντα και να γίνουν ένα με την ύλη.
Είναι πολύτιμα τα δάκρυα πιστέψτε με. 
Αποτελούν την τρανή απόδειξη πως ζεις,πως αισθάνεσαι, πως βράζει ο συναισθηματικός σου κόσμος και ότι βρήκες ένα αποκούμπι στα δάκρυα. Τα χρησιμοποίησες ως σανίδες σωτηρίας, κάτι για να πιαστείς μιας και όλα κατέρρεαν για σένα. 
Και σε βοήθησαν. 
Να ηρεμήσεις,να ξεσπάσεις και εν τέλει να λυτρωθείς. 
Ας απενοχοποιήσουμε λοιπόν τη λύπη,την απογοήτευση, το κλάμα. Είναι όλα μέρος αυτής της καταραμένης ζωής. Είναι ιερή πράξη. Μη φοβάσαι να λυγίσεις ή να φανείς αδύναμος. Γιατί στην τελική ποιος δεν είναι; 
Όλοι παλεύουμε με τους καλά κρυμμένους δαίμονές μας.

Έχεις ζήσει ποτέ κάποια στιγμή αμοιβαίων δακρύων; 
Aμοιβαίας και συνειδητής επιλογής να μοιραστείς τη θλίψη σου, τον σπαραγμό σου με κάποιον άλλον; 
Ε λοιπόν είναι απ'τις στιγμές που σε κάνουν πιο πλούσιο, πιο γεμάτο. Eίναι η πιο ανθρώπινη και δημοκρατική στιγμή που μπορείς να βιώσεις, αλήθεια. Οι κυνικοί θα με χαρακτηρίσουν υπερευαίσθητη και ρομαντική. Αλλά για μένα, το ξεγύμνωμα της ψυχής είναι κάτι δυνατό, ανώτερο από εμάς τους ίδιους. Δεν λέω πως είναι ευχάριστο, παρόλα αυτά, ενθυμούμενη αυτές τις στιγμές συνειδητοποιώ πως με τους δικούς σου ανθρώπους δεν σε δένουν μόνο οι χαρούμενες στιγμές αλλά και η πτώση. Με τους δικούς σου ανθρώπος είσαι ο εαυτός σου χωρίς να προσποιείσαι χαρά και ευτυχία. Οι δικοί σου άνθρωποι δε θα σε κριτικάρουν θα σε καταλάβουν και θα κλάψουν μαζί σου. 
Ο πόνος που μοιράζεστε σας ενώνει κι άλλο. Και αν μη τι άλλο, όντας έκδηλα λυπημένος είσαι και αληθινός. Και η αλήθεια είναι απ'τις πιο υποεκτιμημένες αξίες σήμερα. Πολλοί τη θάβουν μέσα σε πολύτιμα κουτιά,άλλοι την καταχωνιάζουν όπου βρουν αρκεί να μην την φανερώσουν. Αν κοιτάξεις προσεκτικά μέσα στα μάτια των ανθρώπων θα τη δεις. Πάντα κατοικεί εκεί στις κόρες των ματιών τους. 

Το να δείχνεις ξεκάθαρα μια αδυναμία σου στον άλλον είναι δύναμη.
Είναι ελευθερία και είναι αυτοπεποίθηση. 
Είσαι καλά με κάθε κομμάτι σου και εκφράζεσαι όπως ακριβώς θα έκανες και μόνος σου. Και στην τελική υπάρχουν καταστάσεις σκληρές και δύσκολες στη ζωή μας δεν είναι δυνατόν να παραμένουμε πάντα ψύχραιμοι και "βράχοι". Καταστάσεις που πολλές φορές μας ξεπερνάνε και είναι ανθρώπινο να νιώσεις κι εσύ ευάλωτος. Γιατί παραήσουν δυνατός για αρκετό διάστημα. Και ήρθε η ώρα σου να "γδυθείς". Συναισθηματικά και ψυχικά. 

Γι'αυτό μου αρέσουν τα δάκρυα. Γιατί τη χαρά πολλοί μπορούν να την προσποιηθούν. Η θλίψη όμως, πετά κάθε προσωπείο και είναι αυτή που θα κοιτάξεις κατάματα. Δεν είναι αδυναμία μα δύναμη αν την εκμεταλλευτείς σωστά. Αν μετά από το πέσιμο σηκωθείς και αναγεννηθείς. Αν γίνεις πιο δυνατός και διοχετεύσεις όλη σου την λύπη όλο σου το είναι σε κάτι δημιουργικό. Η τραγωδία εξελίσσεται πολλές φορές σε θαύμα. 
Μέσα απ'τον πόνο γεννάται μαγεία, δημιουργείται κάτι απ'το μηδέν.Κι αυτό είναι τα πάντα.


Υ.Γ. Θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά όλους όσους κατά καιρούς με έχουν ρίξει, έχουν απορροφήσει την ενέργειά μου και με οδήγησαν στον πάτο.Τους ευχαριστώ γιατί χωρίς αυτούς δεν θα ήμουν αυτή που είμαι σήμερα. Θα ήμουν ανίκανη να αναγεννηθώ και να εκτιμήσω τον εαυτό μου.  Γι'αυτό αφήστε την αυτολύπηση και δείτε καθετί που σας δίνεται στη ζωή-θετικό ή δυσάρεστο- σαν ευκαιρία. Σαν το μέσο που θα σας κάνει καλύτερους!



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου