έναν ξυπόλητο περίπατο μαζί σου στις όχθες
τον προπαρασκεύασαν οι χιλιετίες
το αμήν που προσφέρουν σαν όστρακο
οι πιο τολμηρές ευφροσύνες δελφινιών
και καραβοκύρηδων
θα το ξεβράσουν οι τραμουντάνες
θα το σύρουν γοργόνες
με αόρατα νήματα
στον ύφαλο του θεόπλαστου κοριτσιού
εκεί σαν άλλοτε αγγείο νωπό
κεράσι στα έτη ολόφρεσκο
να στύψεις κοσμοσείστη τις φλέβες μου
να σμίξει ο χυμός με το αίμα
να ποτίσουν οι ωκεανοί τα μαλλιά της
όπως πάντοτε που κλαίνε ροδάνι
οι κόγχες του ήλιου
σε μια αεικινησία ιλίγγου
που σκορπά το αλάτι
στην αμβροσία της δύσης
η τρίαινα κάποιου Τρίτωνα
θ' αστράψει χίλιες φορές στους υδάτινους λόφους
μέχρι να ξεκλειδώσει ο κόρφος της
και μέσα γεννηθεί νησί
ή μέχρι να γητέψει τις Μοίρες
η πελώρια ξεδιάντροπη προσευχή μου
που συμπυκνώνει τους κόσμους σε χάντρες
και εισβάλλει στα βλέφαρα
μεταγγίζοντας ζήλο, οιωνούς, φτερούγες
κι αμέτρητα απειροελάχιστες κατατροπώσεις
ύπνου και φθόνου
με την απρόοπτη ορμή του κριαριού
για να' χει το φιλί αθανασία
σαΐτα να γίνει
ικανη να σχίσει όλη τη μάζα των συμπληγάδων
σώο να σώσει τους λυτρωτές του
σε μιαν άλωση συντροφευμένων επάλξεων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου