Κοιμόμασταν πάντα αγκαλιά.
Στην κοιλότητα του βράχου που ήμουνα
ερχόταν και χώνευε το κορμί της σαν θάλασσα.
Τα μεσημέρια του Ιούλη, στη θέρμη του φωτός, ήταν εκείνη : η Θάλασσα
ήμουν σίγουρος
κι ας έκανα λάθος,
πώς αλλιώς όμως αυτό που διψάει το στόμα
και ξεδιψά τα μάτια;
Πώς αλλιώς από θάλασσα λέγεται;
Προσκυνημένοι του μυαλού απαντήστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου