Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016

Αποπροσανατολισμένοι | Τάσος Θεοτόκης

Βράδια που σέρνουνε βαρύ το βήμα τους
πάνω στα στήθη μας.
Σιωπηλοί εμείς, πνίγουμε την ανάσα
μην τύχει και μας φέρει μ’ ένα αεράκι της
τη σκέψη ή το χαμόγελο ή το χάδι
κάποιου, από εκείνους που κάποτε μια για πάντα δοθήκαμε
και τώρα βρίσκονται τόσους ρόλους και έγνοιες μακρυά.

Γεμίσανε τα χέρια μας πληγές
μικρές μικρές χαραγματιές
πουλιά που ήρθαν με το πρώτο άρωμα της νεραντζιάς
να φάνε από τις χουφτες μας
και μας βρήκαν απροετοίμαστους, προστατευμένους
σ’έναν λάκκο που πέσαμε από απροσεξία
και λίγο πιο βαθιά από επιθυμία
και πιο βαθιά από αδυναμία.

Έχοντας ξεχάσει
το ψιθυριστό μίλημα της θάλασσας
με τη νοστιμιά του αλατιού και την πείρα του πάντοτε

ακινητούμε

ασκώντας την πολλή δύναμη που μας απέμεινε
με μόνο σκοπό

ν’ απολησμονήσουμε κι ετούτο μας  το ξέχασμα.



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου