Άνθη θαμμένα στο χώμα·
κόκκινα ρόδα τα ματωμένα νεανικά σου χείλη,
σφραγισμένα με τις χαρακιές του άδικου χαμού.
Ένας κήπος μενεξέδες,
το κορμί σου γυμνό, άκαμπτο· ντυμμένο στο μπλάβο του ζόφου.
Κρίνα ολόλευκα οι παρειές σου, χάδι της αμόλυντης νιότης, να ξεδιψάσουν δεν πρόφτασαν...
Άνθη θαμμένα στο χώμα·
αυτή η γη δεν είναι εύφορη,
εδώ μονάχα μαραίνονται και ξεριζώνονται σαν τ’ ανεπιθύμητα αγριόχορτα.
(Άνθη θαμμένα στο χώμα·
Οι ρίζες σκαρφαλώνουν να συναντήσουν τον Ήλιο)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου