Άνθρωποι σκιές, χωρίς ελευθερία | Νικόλ Παπαδοπούλου

Πώς άραγε, να φτάσαμε σε τέτοια κατάσταση; Πώς μετατρέψαμε την ύπαρξη και την υπόστασή μας σε μια υποδόρια εθελοδουλία; Γιατί η αλήθεια και ο φωτεινός της δρόμος θυσιάστηκαν στο βωμό μιας ανούσιας εγωπάθειας και υπεροψίας; 

Δεν υπάρχει πια ελευθερία. Μονάχα Άνθρωποι σκιές. Άνθρωποι με μια απροσδιόριστη ένδεια στην ψυχή. Χωρίς ουσιαστικά συναισθήματα και όνειρα. Χωρίς κανένα ίχνος οίστρου και χρηστότητας. Αντιθέτως, μόνο μια υποδούλωση παρουσιάζουν. Μια ημιμάθεια, έναν θεατρινισμό, δίχως ευνομία και εξυγίανση στα μύχια βάθη της ψυχής και του πνεύματος τους. Δεν υπάρχει ευόδωση για τέτοιους ανθρώπους. Ούτε ικμάδα, ούτε μένος για την δύναμη της ζωής. Μόνο από ανία και στωικότητα τρέφονται. Δεν ποτίζουν την ζωή τους με πλούσια χρώματα και άφθονο νέκταρ. Μόνο επισκιάζουν την βούλησή τους με μια ασυγκράτητη υψηλοφροσύνη. 

Είμαστε λοιπόν, άνθρωποι με μια επίπλαστη ελευθερία. Απλά και μόνο για να υπάρχει στην φαντασία. Όμως, στα πρόσωπα και στις πράξεις μας δεν είναι απτή. Είμαστε φερέφωνα στα χέρια κάποιων ανεύθυνων ινστρουχτόρων που ψάχνουν συνεχώς κάποια μικρή χαραμάδα θρυαλλίδας για να μας καταστρέψουν. Δεν έχουμε πλέον λόγο. Και αυτός μετατράπηκε σε σιωπή και άρνηση να διεκδικήσει αυτά που πραγματικά του αξίζουν. Παραλληλιστήκαμε με το στίφος. Με μια άμορφη μάζα χωρίς στόχους και σκοπούς. Που μπορεί να ξεκινάει από μια άμορφη ύλη, από μια εντελέχεια μορφή, αλλά να μην δίνει ήλιο και απαντοχή στην αρτίωσή της. 

Χιλιάδες χρόνια, αυτό γίνεται. Ο άνθρωπος θυσιάζει την εξωτερική και εσωτερική του ελευθερία, την παρρησία και την ανδρεία του για χάρη μιας αναίτιας και άχρωμης φιλαλληλίας. Συνεχώς, εθίζετε σε ινδάλματα, πρόσωπα και καταστάσεις και έτσι εκφυλίζει την ελευθερία του. Την μετατρέπει σε μια μόνιμη έριδα, σε έναν κυκεώνα και την ξεπουλάει, μόνο και μόνο για να κερδίσει τον ενστερνισμό των άλλων. 

Οι άνθρωποι σκιές, γίνονται λοιπόν, μαριονέτες και άθυρμα σε πρόσωπα που μόνο ο ναρκισσισμός και κυνισμός τους διακρίνει. Δεν έχουν μάθει να αγαπούν τον εαυτό τους και αυτό τους καθιστά αυτομάτως έρμαια των περιστάσεων. Η μεσότητα του Αριστοτέλη, είναι άγνωστη λέξη για αυτούς. Μονάχα τον κομπασμό ξέρουν και στην ψυχή υποβόσκει το σκοτάδι. Έχουν χάσει την καλή τους πλευρά. Και αυτό γιατί απογοητεύτηκαν από την υποκρισία των άλλων. Διότι, έδωσαν πολλά και δεν πήραν ποτέ τίποτα το ίδιο. Επειδή, η εμπιστοσύνη τους σε κάποιους ανθρώπους, τους έκαναν να ξεχάσουν αυτό που αξίζουν. Όμως, πρέπει να αλλάξουν, για να σώσουν την ευδαιμονία της ψυχής τους. Διότι, μόνο με την άρνηση κάθε μορφής αδυναμίας ο άνθρωπος προσεγγίζει το ιδεώδες της ελευθερίας και γίνεται άξιός της.

« Η ζωή χωρίς Ελευθερία είναι όπως, το σώμα χωρίς την ψυχή»