Αγάπη, ελπίδας γένεση | Μιχάλης Ριζόπουλος

Αντικρίζω τη λευκή τούτη σελίδα.
Ένα βράδυ, πυρωμένο,
με τα μάτια μου το είδα.
Σαν η αγάπη γεννά την ελπίδα,
λάβαρο γίνεται και ασπίδα.
Αντικρούοντας ,
τα ανελέητα της πραγματικότητας χτυπήματα.
Κυοφορώντας,
του ονείρου τον καρπό,
στωικά φυλαγμένο στο κορμί της.
Μέχρις ο κόσμος τούτος,
να είναι εύφορος,
να ανθίσει,
τη μόνη πραγματική επανάσταση.