Κάθομαι και γράφω
και γράφω επειδή κάθομαι
θόλωσε το μάτι μου απ’ την πολλή ζωή
κάθομαι και γράφω
χωρίς σκοπό άλλωστε
ό,τι έβαλα σκοπό έγινε θλίψη μου πικρή.
Μονάχα τότε
στις στιγμές
που είμαι ανεξήγητα κουρασμένος
και σε κείνες τις άλλες
π’ ελάχιστ’ έχω κοιμηθεί
πέφτω από τόσα πολλά αισθήματα, ξαφνικά μεθυσμένος
και τότε νιώθω πως κατάλαβα ένα τι για τη ζωή.
Που φυσικά
δε θα θυμάμαι
-δίχως άλλο-
το πρωί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου