Η ζώνη της μη παραπομπής | Αλεξάνδρα Στελλάκη

Όταν δρασκελίζεις, ενώ απέχω.



Το παιδί μέσα μου

που παύει να  έχει πλακόστρωτη σκιά

και αποξηραίνεται σαν μαραμένο τριαντάφυλλο.



Η ζαλάδα παραμένει φορτική,

οι τοίχοι είναι ακόμη βαμμένοι

υποχρεώσεις και τα όνειρα μου.



Τα μαλλιά μου μακραίνουν κατά μισό εκατοστό,

η εφηβεία μου γίνεται λεηλατούσα και

το γόνατο μου πονάει απ’ τους καιρούς.


Τότε, η εκούσια καθημερινή αυτοπυρπόληση,

γίνεται ανομία.