Βιβλιοκριτική | Alejandro Zambra - Η ιδιωτική ζωή των δέντρων | Νινέτα Πλυτά

Οπισθόφυλλο
Κάθε Κυριακή, ο Χουλιάν αφιερώνει χρόνο στη συγγραφή ενός μυθιστορήματος. Και κάθε βράδυ, αυτοσχεδιάζει και αφηγείται στη θετή του κόρη, Ντανιέλα, λίγο πριν αυτή κοιμηθεί, πρωτότυπες ιστορίες με δέντρα.
Όμως, το αποψινό βράδυ δεν είναι σαν τ' άλλα: η Βερόνικα, γυναίκα του Χουλιάν και μητέρα της Ντανιέλας, καθυστερεί ανεξήγητα να γυρίσει σπίτι.
Κι όσο η νύχτα προχωρά και η Βερόνικα δεν επιστρέφει, ο Χουλιάν αναπολεί τη ζωή τους και φαντάζεται τι σκέψεις μπορεί να κάνει για το μυθιστόρημά του η Ντανιέλα καθώς θα μεγαλώνει... χωρίς μητέρα.

Ξενόγλωσσος Τίτλος: La vida privada de los arboles

Εκδόσεις: Ίκαρος
Μεταφραστής: Αχιλλέας Κυριακίδης
Χρονολογία έκδοσης: 2017
Αριθμός σελίδων: 100

Το συγκεκριμένο βιβλίο ήταν πρόταση μίας φίλης, όπως και όλα του Zambra. Είναι το δεύτερο δικό του που διαβάζω. Το πρώτο ήταν το <<Τρόποι να γυρίζεις σπίτι>> (για το οποίο δεν έχει ανέβει ακόμη η άποψή μου), που μου άρεσε αρκετά ώστε να με κάνει να βάλω στη λίστα τα άπαντα του συγγραφέα. 

Το μυστήριο γύρω απ' το οποίο εκτυλίσσεται η  ιστορία (όπως προκύπτει και απ' το οπισθόφυλλο) έχει να κάνει με την ανεξήγητη καθυστέρηση της Βερόνικας, η οποία πήγε στο καθιερωμένο της μάθημα ζωγραφικής αλλά δεν έχει επιστρέψει ακόμη. Άραγε γιατί καθυστερεί η Βερόνικα; Ο Χουλιάν γνωρίζει κάτι επ' αυτού; Κι αν ναι, τι; 

Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται με συνεχείς μεταπηδήσεις στον άξονα του χρόνου, απ' το τότε στο τώρα και απ' το τώρα στο τότε, που ενδέχεται στην αρχή να μπερδέψουν τον αναγνώστη. Μόλις όμως μπει στο κλίμα της ιστορίας, θα νιώσει (τουλάχιστον με εμένα αυτό συνέβη) ότι αυτά τα πισωγυρίσματα προσδίδουν ρεαλιστικότητα στη συνειρμική γραφή. 

Η ρεαλιστικότητα επίσης ενισχύεται μέσω των συλλογισμών που μένουν ατελείς, καθώς το μυαλό προχωρά στο επόμενο σενάριο, συχνά διαφορετικό απ' το προηγούμενο ως προς την αιτία της απουσίας αλλα και την κατάληξη της ιστορίας, και μέσω των παραστατικών εικόνων που μας προσφέρουν την ευκαιρία να δούμε μέσα απ' τα μάτια του ήρωα και να νιώσουμε μαζί του αυτόν τον καταιγισμό συναισθημάτων: ανησυχία, πανικός, φόβος, θυμός, οργή, προδοσία, ηρεμία, και πάλι πίσω. 

Όσο προχωρά η ιστορία, η αγωνία κορυφώνεται: πού είναι η Βερόνικα; Τι της συνέβη; Θα γυρίσει; Και τι θα απογίνουν η μικρή Ντανιέλα και ο Χουλιάν; 

<< [...] Καμιά φορά το ξημέρωμα τον έβρισκε ν' αναμοχλεύει όποιες λύσεις είχε σκεφτεί για το μυθιστόρημά του που, έτσι κι αλλιώς, δεν ήταν ακριβώς μυθιστόρημα, αλλά ένα βιβλίο με αποσπάσματα και σημειώσεις. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελε να γράψει μυθιστόρημα· ήθελε απλώς να βρει μια ζώνη νεφελώδη και συμπαγή για να στοιβάξει τις αναμνήσεις του. Ήθελε να βάλει τη μνήμη σ' ένα σάκο και να κουβαλήσει αυτόν το σάκο ώσπου το βάρος του να του τσακίσει τη ράχη. >> (σελ.38) Άραγε το έγραψε το μυθιστόρημα που ήθελε; Και ποια είναι η σχέση του με αυτό που κρατάμε στα χέρια μας; 

<< [...] Κι αυτο δεν είναι προφητεία (ο Χούλιο δεν διαθέτει αυτό το χάρισμα), μα ούτε εκατό τοις εκατό επιθυμία, αλλά κάτι σαν σχέδιο, σαν σενάριο αγρυπνίας, γραμμένο στο πόδι, υπαγορευμένο απ' την απελπισία. Θέλει να διαβλέψει ένα μέλλον που ν' αντιπαρέρχεται το παρόν· τακτοποιεί τα γεγονότα όπως του αρέσει, όπως θέλει, με αγάπη, έτσι ώστε να προφυλάξει απ' το παρόν το μέλλον.>> (σελ.65)

πόσες φορές έχουμε κάνει κάτι αντίστοιχο; 

Ένα βιβλίο που, κατά τη γνώμη μου, μιλά για τη διαχείριση του φόβου κατά την αναμονή των μελλούμενων ή αλλιώς της συνέχειας του μυθιστορήματος που λέγεται ζωή.