Για κάθε θρυμματισμένο κι όμως αγέρωχο κορίτσι των ημερών μας
Θρυμματισμένη κι όμως αγέρωχη
Πορεύομαι, αναπνέοντας το χρόνο
Με τις δέκα μου ζωές σπαταλημένες εξαίσια
σκορπισμένες σε γιαλούς και σε αγερινά μονοπάτια
Ενώ λαχταρούσα ένα δάσος να διασχίσω
Εκείνη που είμαι εγώ κι εσύ μαζί
Δε γνωρίζει χέρια μα αναγνωρίζει αγγίγματα
Μυρωδιές και γεύσεις ανεκπλήρωτες κι ωστόσο υπαρκτές
Στο δαιδαλώδες της θύμησης και λησμονιάς
Της ζωής πάνω στη ζωή
ζωές παράλληλες και εφαπτόμενες εκεί που οι κύκλοι ανταμώνουν με τις ευθείες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου