Οι ένοχοι | Σταμάτης Παρασκευάς

Σε έριξα στη λίμνη σαν ξεκαθάρισμα λογαριασμών

με τσιμεντωμένα πόδια

κάτω από την ανάλαφρη καρδιά

σου.

Πήγες ως

τον βυθό, έμεινες

εκεί και ξέρω πια

ότι

είσαι κει. Κάθε που

κοιτάζομαι,

ναι μεν το πάθημα του Νάρκισσσυ με προστατεύει από το να πέσω μέσα,

μα είσαι εκεί πια για πάντα,

ένας όγκος άνωσης.

Και τι άραγε έφταιξες;

Κι ήταν ταυτόχρονα φεγγάρι κάποιων ημερών,

κι ήμουν ίσως το φεγγάρι,

κι ήμουν το φεγγάρι το καρφιτσωμένο στη σάρκα της νύχτας,

ο αντικατοπτρισμός στη λίμνη

και το φεγγάρι που πλάι σου στο βυθό.

Η ζωή μπαίνει στην ζωή σαν σκουπιδάκι στο μάτι.

Κι εσύ κάπως έτσι μπαίνεις στη ζωή μου.

Θα σε ξεστόμιζα παντού, μα είσαι το προφανές

-το στόμα μου.

Θα ήμουν η λέξη και ο λόγος,

μα δεν πιστεύεις λέξη απ' όσα λέω και δεν

υπάρχει και

λόγος εδώ που τα λέμε.

Έγραψα τόσα για σένα:

πίστευε στα λόγια, όχι στις πράξεις.

Σε έριξα στη λίμνη, μα είσαι το προφανές

-το νερό.

Μα είσαι το προφανές -η νύχτα.

Έφτασα ως τα πόδια σου

ικέτης και

φεύγω πάντα σαν

κατατρεγμένος, όσο κι

αν ήσουν άσυλο.

Τελικά υπάρχουν οι στιγμές που θες

όλα

να

τα τινάξεις στον

αέρα, μα

είναι όλα προφανή -να το στουπί και να η φωτιά.

Και μια και όλα είναι προφανή, ας είναι

-θα λουφάξω άλλη μια νύχτα μες στο δάσος.

Και τι έφταιξες άραγε,

να 'σαι συ εκεί που η κατάρα πιάνει:

να ερωτευτείς σα Σίσυφος

ό,τι σ' ερωτεύεται σαν Άτλας.

Σε έριξα στη λίμνη,

κάθε που κοιτάζομαι να σε υπονοώ,

να ξεχαστώ,

να πνιγώ

σαν

φεγγάρι. Να μην είμαι

πια

το φεγγάρι

το καρφιτσωμένο στη σάρκα της νύχτας,

μήτε ο αντικατοπτρισμός στη λίμνη

κι ούτε το φεγγάρι πλάι σου στο βυθό.

Να μην είμαι.

Να μην είσαι.

Να μην είμαστε.

Κι ας είμαστε τα προφανή -οι ένοχοι.