Τράκες | Έλλη Πράντζου

Θυμάμαι εκείνα
τα αλλοπρόσαλλα απογεύματα
που δεν έλεγαν να τελειώσουν.
Πέφτοντας ο ήλιος
μας άφηνε νηφάλιους
και μεσουρανώντας το φεγγάρι
μας συναντούσε λιώμα.
Ξεσηκώναμε τη γειτονιά
με τα ασεβή γέλια της μετεφηβείας μας
κι ενοχλουσαμε τους περαστικούς
με τη φασαριόζικη ύπαρξή μας.
Ήσουν κι εσύ εκεί.
Το πιο αξέχαστο σημείο αναφοράς
σε κάθε μου ξενύχτι.
Ήταν τότε
που σου έκανα τράκες τσιγάρα,
αναπτήρες
και φιλιά.
Πάντα τα φιλιά επέστρεφα.
Εκεινα μόνο.
Κι ύστερα ζητούσες κι άλλα
για να μου δώσεις ακόμη περισσότερα.



Φωτογραφία Έλλη Πράντζου