Και μόλις μπήκε η άνοιξη,
ήρθε μία μπόρα,
και έπεσε πάνω στις λέξεις μου.
Τις ρήμαξε με τόση ένταση,
λες και σε μισούσε,
λες και ήσουν ένας δολοφόνος, ένας φονιάς και λωποδύτης.
Και εγώ μισούσα αυτές τις Κυριακές,
που δεν ερχόσουν,
ή ερχόσουν μέσα σε κάτι κύκλους παράνοιας.
Σε κάτι κυκλικές στιγμές τρέλας.
Ανοίγω τα κουφώματα, ανοίγω την αυλαία,
και ένιωθα σαν ένας κυκλικός πρωταγωνιστής.
Βγαίνω στο προσκήνιο και έρχεται η αδυναμία και με παίρνει,
αυτή η όμορφη μελωδία,
και με ταξιδεύει σε κάτι τετράγωνα και τρίγωνα,
για να λυτρωθώ από αυτή την παράνοια.
Λες και ήταν φάρμακο η απομόνωση.
Και εγώ της ζητούσα να μου φέρει αυτές τις λέξεις,
που τις ρημάξανε και σε εξοντώσανε.
Βασανιστική αλληλοεξόντωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου