Χιμούμε σ' ένα πλήθος,
Νεκρό από κάθε ελπίδα.
Κενά τα σώματα,
Δεν τα φυσάει ο αέρας.
Έχουν μάθει να στέκουν ακίνητοι,
Μέσα στην κούφια πλατεία.
Τα μάτια τους έχουν γίνει μαύρα απ' το λοιμό,
Που λαίμαργα επέβαλαν στον εαυτό τους.
Με ανοιχτό το στόμα κάθονται,
Ελπίζοντας να αδειάσουν τα σκουπίδια.
Ξυπνάνε μόνο στο άκουσμα,
Του βήματος μας.
Και δεν έχουν χειρότερο,
Από το να τους ταράζουν την ησυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου