Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.
Θυμόμαστε #weremember
Κάθισα να γράψω το τελευταίο κομμάτι αυτό του ταξιδιού που έφτιαξα για όλο το μήνα Γενάρη του 2019, ακούγοντας την ΄Αρια απ΄τα χρυσά δάχτυλα του Daniel Barenboim. Συμβολικά εντελώς, μια και ο ίδιος, Εβραίος, αποφάσισε να φτιάξει την West-Eastern Divan Orchestra.
'Oλο το μήνα προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε τη Μνήμη. Να την επαναφέρουμε στην επιφάνεια. Να μιλήσουμε με πολλούς τρόπους : Μουσική, Κινηματογράφο, Λογοτεχνία, Μαρτυρίες επιζώντων, κείμενα, Εικαστικά, Φωτογραφίες....
΄Ολο το μήνα θελήσαμε να δείξουμε αυτό που είναι δύσκολο σήμερα να χωνέψει κανείς μέσα στην καθημερινότητά του: το χρέος να μην ξεχάσει ποτέ, να θυμάται τι έγινε τότε, να παλέψει να μην ξανασυμβεί. Δεν χρειάζεται τίποτε σπουδαίο, κάποιος ηρωισμός. Απλώς να εντάξουμε στην κάθε μέρα αυτή τη σκέψη. Και να κάνουμε πράξη το να μην αφήνουμε το φασισμό, το αυγό του φιδιού να εξαπλώνεται, όπου και όπως μπορούμε. Στο δρόμο, στο σπίτι, στο σχολείο, στους φίλους, στα μαγαζιά, παντού....
Κυρίως η ανοχή μας είναι αυτή που δεν μπορεί σήμερα να σταθεί πουθενά. ΄Αθελά μας μετατρέπεται σε αποδοχή. Ανοχή σε όλες τις μορφές φασισμού, ρατσισμού. ΄Οχι μόνο για τους Εβραίους, για όλον τον κόσμο, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, σεξουαλική ή άλλη προτίμηση.
΄Αθελά μας αφήνει μικρά παράθυρα μίσους και φόβου να χτίσουν αδιαφορία ή απαξίωση. Αφήνει πρακτικές σαν αυτή που με βρήκε την ώρα που έγραφα αυτό το κομμάτι. Και μου σταμάτησε το χέρι.
Ταξίδεψα πολύ και διάβασα. Αλλά πολύ. Για να βγάλω αυτό το μήνα, για να συνεχίσω τη ζωή μου από δω και πέρα.Αυτό είναι το άλλο μας χρέος.
Δεν υπάρχει πια δικαιολογία.
Δεν υπάρχει το "Δεν ξέρω". "Δεν ήξερα".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου