Κατόπιν εορτής | Νίκος Α. Πολυκανδριώτης

(Σκηνικό Ποίημα. Κατάλληλο να αναγνωστεί από παρέα εάν δεν έχετε σκοτώσει τους εαυτούς σας).

(Τα πρόσωπα του έργου είναι τα εξής: Αναστακάλλιακτη, Μετέωρος Εκκρεμάνθρωπος, Οι ρωγμές α' και β', Το ασυμφωνήεντο κάτοπτρων, Δύο άγνωστοι και ο εγγονός του Μινώταυρου).

Καλή ακρόαση.

1ο Μέρος

να διαβαστεί από μια φωνή δύο μακρινών αντίλαλων ευχαριστώ..

                                                                                           

                                                                                                ο εγγονός του Μινώταυρου : είναι κτηνόκαιροι αυτοί και κτηνανοία κτηναθρώπων στη κτηνοδό του κτηνοκόσμου

- εσύ που μερόνυχτα κλαίς κάτω από το κρεβάτι μου, πες μου είσαι ο μπαμπούλας;
- εγώ; εμένα μου είπανε πως εσύ είσαι ο μπαμπούλας!

χαμελεοντολαός: λέμε τι βλέπουμε
                         κι από το διαστημόπλοιο
                         βλέπουμε να πλησιάζουμε ξανά
                         τον ερυθρόμορφο πλανήτη
                         φαίνεται πως η γης είναι κοντά

                                                                             μετέωρος εκκρεμάνθρωπος

                                             : αν
                                               κάποιος έχει
                                               έχει

                                               εκεί
                                               απάνω τη ζαριά του
                                               τον άσο του

                                                παρακαλώ
                                                 να ρίξει

                                
                                  αναστακάλλιακτη:
                                                             φαντάσου λέει το ταξίδι σου
                                                              να ήτανε αλλιώς να ξύπναγες δηλαδή
                                                              στις όχθες του Ηριδανού
                                                              με τα φτερά σου ήδη σπασμένα και
                                                              να έπρεπε να κατευθηνθείς προς το ψηλότερο άνοιγμα
                                                              του πέτρινου λαβύρινθου

ρωγμή α: τι περίμενες ρε;
              αφού τα ζώα του λόγου μόνο
              στον λόγο αρέσκονται

ρωγμή β: επαναστάτη μου
              σαν τον γέροντα Θώμα
              διαδήλωσε αν σ' ευχαριστεί

ρωγμή α: μη και κουνήσουν τόσο δα το ποδάρι τους
              μη και μάθουν άλλη αγάπη εκτός από λέλουδα ή σοκολάτες
              και τους πέσει βαριά μην μην μην

χαμελεοντολαός: λέμε τι βλέπουμε
                         κι από το φρούριο βλέπουμε
                         με το τηλεσκόπιο στους γαλαξίες έναν αστέρα
                         που ίσως πρόκειταιια δορυφόρο που
                         όσο περνάει ο καιρός πλησιάζει προς τα εμάς

                                                                                                        μετέωρος εκκρεμάνθρωπος

                                    :των νιάτων ο περίπλους ετελεύγειν στης ίριδος τις γέφυρες
                                      ολόγυρα στερφά φεγγάρια δέρματος εκάθισαν βαθεώς
                                      του μέσα κόσμου ράβοντας ασέλωτη Πανσέληνο

                                                   αναστακάλλιακτη:
                                                                               οι πληγές που έχεις
                                                                               ζωγραφίζουν το σύμπλεγμα
                                                                               των μονοπατιών σου

                                                                                ο κόσμος είναι το "μπορεί "
                                                                                ο έρωτας το "θα"
                                                                                η ζωή το "δούμε"
                                                                                η αγάπη το "ας"
                                                                                και το "αν" ο ανθρωπός

                                                                                μπορεί θα δούμε αν
                                                                                μπορεί ας δούμε αν

                                                                                αυτά είμαστε

ρωγμή β: βροντοφώναξε ζητωκραυγάζοντας
               με στόμφο περισσότερο συνθήματα
               που ήκουσες πιο πριν

ρωγμή α: άντε να τους φανερώνεις τώρα
              ότι από αίμα ξεπήδησαν τα λουλούδια
              που μαραθήκανε στα βάζα των ματίων τους

ρωγμή β: ξελαρυγγιάσου εάν θαρρείς
              ότι έτσι αλλάζει τέτοιου είδους αιώνας
              επαναλλάμβανε την ατάκα του συνόλου

χαμελεοντολαός: λέμε τι βλέπουμε
                          κι από τη στρατόσφαιρα
                          βλέπουμε γκριζωπούς καπνούς
                          ίσως νέφη μπορεί να είναι και τα σύννεφα
                          στο φυσικό τους μάλλον είμαστε στη γη αλλά γη δε
                          βλέπουμε τουλάχιστον εδώ θα΄χει μια κατηφόρα

                                                                                
                                                                                   μετέωρος εκκρεμάνθρωπος

                                             : κάτι σε διώχνει κάτι σε γυρίζει
                                               σαν το βελόνι που τρυπάει τη Πηνελόπη
                                               όταν γεννιόσουν του βωμού το ελάφι ποντάριζαν σ' αλισβερίσι
                                               κι έπεφτε στους ασώτους του κόσμου το λεμόνι

                                               σώμα ξεκούμπωτο
                                               με τα κουμπιά στο πάτωμα
                                               σκύβεις μπαλώνεσαι με μια ραφή από ξήλωμα
                                               της ερήμου η αφή μέσα σου βγάζει άθροισμα
                                               μπάζει το βλέμμα σου μνήμη και ρυτίδωμα

                                                                ιανουάριος: μεγάλο σπίτι ο Χρόνος
                                                                                φεβρουάριος: με νοικιαζόμενα στενά διαμερίσματα
                                                                                                            μάρτιος: κι ένα ευθύ απέραντο παρτέρι

ρωγμή α: ότι από αίμα γίνηκεν
               η σοκολάτα που τόσο λαίμαργα μασούλησαν
               κι ότιαπό αίμα γίνεται η αγάπη

ρωγμή β: στον ποιητή του έθνους
               χάρισε λιγάκι κρέας μια τέτοια χώρα
               λαχταρά διαδηλωτές και διαδηλώσεις

ρωγμή α: από αίμα που ρέει
              όπου αλικώνεται π.χ το χιόνι κι όπου
              ασπρίζει το κοκκινόχρωμα

                                                                                                                                                                                                                         ο εγγονός του Μινώταυρου:

                                                                                                                             σε κουράζει το σκυλί σου χαμελεοντολαέ. συνεχώς γαβγίζει και ζητάει επίμονα σημασία. στο
                                                                                                                             χέρι σου φυλάς ένα κόκαλο, άλλου σκυλιού σου ίσως..μιμείσαι ότι το πετάς και το σκύλι σου
                                                                                                                             γοργοποδαρεί να τό βρει αλλά εσύ το έχεις ακόμα στο χέρι σου, γυρίζει μετά το ζωντανό με
                                                                                                                             άλλο κόκαλο και πάλι από την αρχή μέχρι να το κουράσεις κάνεις ότι το πετάς.

- φοβάμαι να κοιτάξω κάτω..σε παρακαλώ μάθε μου να κλάιω.
- φοβάμαι να κοιτάξω πάνω..σε παρακαλώ μάθε μου να γελάω.

χαμελεοντολαός: λέμε τι βλέπουμε
                          κι από το φρούριο
                          με κυάλι βλέπουμε κάτι που δε μπορούμε να κατα
                          νοήσουμε τι ακριβώς είναι
                          ίσως εστάλθει ο Σωτήρ
                          που περιμέναμε είναι κοντά φεγγοβολά φέρνει
                          συνοδειά του κι αστερισμούς ώστε να φέξει ο τόπος

                                                                                  
                                                                                                 μετέωρος εκκρεμάνθρωπος

                                               : συγχωράτε μου
                                                  την οποιαδήποτε κραυγή
                                                  αντιλαλιέμαι
                                                  από το άλλο άκρο του γκρεμού
                                                  που μετουσιώθηκα
                                                  μόνοι μέσα στους μόνους λοιπόν
                                                  τούτο είμεθα ο ένας του άλλου
                                                  μια χαρτονένια ιδέα καλοστημένη
                                                  απυθωμένη σε όρκους αμμουδιάς όποτε
                                                  σμίξουμε αγκάλη σε ανασφάλειας
                                                  πολλαπλάσια μετατρεπόμαστε
                                                  που εντωμεταξύ
                                                  για δυό ζωές πρέπει να ροκανίζουν
                                                  για εκείνη που νομίζουν
                                                  οι άλλοι πως έχουν και για εκείνη
                                                  που νομίζουν αυτά πως έχουν
                                                  κι όποιος έλαβε έλαβε

                             αναστακάλλιακτη:
                                                         να είχες δώσει ήδη με τα πρώτα δάκρυα
                                                         την απόκριση "ο άνθρωπος"
                                                         και να τράβαγες καλλιά σου να είχες ήδη
                                                         ανέβει τα σκαλιά σου και να κατέβαινες
                                                         πίσω στη πεδιάδα και το πουλί να σου' γνεφέ
                                                         [και τώρα θα αισθάνθηκες οι Τροίες τι σημαίνουν]

ρωγμή β: κάνε ό,τι κάνεις
              απλά για να το κάνεις
              επαυξάνου κι επαυξάνου

ρωγμή α: ρε άμα τους τα πεις αυτά θα τα ξενερώσεις
              που να ξοδεύεις ανατενίσματα στου συναισθήματος τους ζαχαροκανίβαλους
              ανασκαμμένα κουράγια που να χαλαλίζεις

ρωγμή β: ο γερο Θωμάς έφυγε Κυριακή
               Κυριακή του ισοπέδωσαν
               οι μπουλντόζες το σπίτι

χαμελεοντολαός: λέμε τι βλέπουμε κι από το αεροπλανοφόρο μας
                         βλέπουμε πορφυρά λαοφάκια μικρά μεγάλα
                         οικήματα ποταμούς χωράφια με απολυμμένα σκιάχτρα λογής λογής από του κάμπους
                         ό,τι απέμεινε κι έναν αιμάτινο ωκεανό
                         που γρατζουνάει τους έλικες όσο πλησιάζουμε
                         η κατηφόρα είναι κοντά

                                                                                μετέωρος εκκρεμάνθρωπος

                                                  : γιατί δεν
                                                    έχω πια
                                                    καιρό για να ρεμβάζω

                                                    τη λεκιασμένη τσόχα των καιρών
                                                    τη τράπουλα του καθενός Απείρου
                                                    το σκάκι-αρένα του άπραγου θαμώνα

                                             αναστακάλλιακτη:
                                                                         δυό ρίσκα δυό ανταρτέματα
                                                                         και ποιο το πιο μεγάλο

                                                                         ας μάθουμε μπορούμε να δούμε

                                                                         αλλά με μια προϋπόθεση

                                                                          ουδέποτε να μη ξεχάσουμε

ρωγμή α: αυτοί ρε σήμερα σ' αγαπούνε κι ως αύριο δεν
              σ' αγαπούνε τώρα σε κρατάνε και
              την επόμενη σε έχουν πεταμένο

ρωγμή β: Κυριακή τον έθαψαν
              Κυριακή τον θρήνησαν
              Κυριακή τον ξεγέλασαν

ρωγμή α: γιατί; γιατί δε βαστιόμαστε αδερεφέ οι
              λαθραίοι των θαυμάτων και των τραυμάτων οι νόμιμοι
              βαραίνουμε στην ελαφρότητα μας

                                                                                            ασυμφωνήεντο κάτοπτρων
                                                                                                           :
                                                                                             τα μάτια σου ροδάνι
                                                                                             απόγευμα
                                                                                             έρχονται νιώθουν κλαίνε
                                                                                             η ζωή εν φόβω
                                                                                             βράδυ
                                                                                             θηλάζουν μπουσουλάνε ονειρεύονται
                                                                                             η ζωή εν ανάγκη
                                                                                             νύχτα
                                                                                             πέφτουν σηκώνονται ισορροπούν
                                                                                             η ζωή εν φόρω.