Ο Τσαρλς Μπουκόφσκι γεννήθηκε στις 16 Αυγούστου 1920 σε μία πόλη της Γερμανίας. Ο πατέρας του Πολωνοαμερικάνος στρατιώτης, που βρέθηκε εκεί κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου πολέμου και η μάνα του Γερμανίδα. Μετά από δύο χρόνια μετακόμισαν για Αμερική και δεν έφυγαν ξανά. Ο Μπουκόφσκι είναι μέσα στους σπουδαιότερους ποιητές, που έβγαλε η νέα ήπειρος αν και δεν τον αναγνώρισε στην αρχή. Έγραψε χιλιάδες ποιήματα, διηγήματα και έξι μυθιστορήματα. Η πορεία του στη ζωή και στην ποίηση μακρά με πόνο και πολλά εμπόδια. Κατάφερε να ασκήσει μεγάλη επιρροή στο αναγνωστικό κοινό και μάλιστα από τα 49 χρόνια του και μετά, όταν ένας άνθρωπος αποφάσισε να τον πληρώνει μόνο για γράφει.
Στο σχολείο ήταν μελετηρός κι αποφοιτώντας έτρεξε να γραφτεί στο κολέγιο για να σπουδάσει δημοσιογραφία και λογοτεχνία, που ήταν το μεγάλο του όνειρο. Σ' όλη την τρυφερή παιδική του ηλικία υπήρξε θύμα ξυλοδαρμού από τον πατέρα του, ο οποίος λόγω του ήταν ανίκανος να βρει μία δουλειά και να είναι παραγωγικός σαν άνθρωπος ξεσπούσε στο παιδί του. Εκτός από βίαιος, ήταν φοβερά αυταρχικός, παλιομοδίτης και για όλα αυτά σίγουρα ευθυνόταν η συμμετοχή σου σ' έναν βάναυσο πόλεμο, αλλά δεν δικαιολογούσε στο ελάχιστο τις πράξεις του. Η φιγούρα του έπαιξε τον κεντρικό ρόλο στο έργο του Τσαρλς, που άλλοτε μιλούσε για εκείνον με αηδία, μίσος, απέχθεια κι άλλοτε προσπαθούσε να τον καταλάβει επειδή οι συνθήκες κατά κάποιον τρόπο τον έκαναν τέρας.
Ο Μπουκόφσκι σαν παιδί σημαδεύτηκε και οι τρομακτικές σκηνές, που έζησε, τον στοίχειωναν όπου κι αν πήγαινε. Προσπαθούσε να ξεφύγει, αλλά πάντα γυρνούσε πίσω στον εφιάλτη του πατρικού του σπιτιού μη μπορώντας να συντηρήσει τον εαυτό του. Ο πατέρας του ήθελε να τον στείλει με το ζόρι να πολεμήσει στον Β' Παγκόσμιο πόλεμο και η μάνα του κατέστρεφε τα γραπτά του. Τότε ήταν που έφυγε οριστικά και δεν έριξε βλέφαρο πίσω του με αποτέλεσμα να κοιμάται σε δρόμους, να πεινάει, να περιπλανιέται σε όλες τις Η.Π.Α. κάνοντας μικροδουλειές ίσα ίσα για να πίνει και να κοιμάται σε μουχλιασμένα κρεβάτια κακοδιατηρημένων κτιρίων. Στα 24 του χρόνια εγκαταστάθηκε στην Νέα Υόρκη γράφοντας διηγήματα. Δυστυχώς, η λογοτεχνική κριτική δεν του έδωσε καμία σημασία με αποτέλεσμα να απογοητευτεί, να κλειστεί στον εαυτό του για 10 χρόνια παρέα με μπύρες, ουίσκι, φθηνές γυναίκες απέχοντας λογοτεχνικά.
Πρωταγωνιστές στα γραπτά του ήταν άνθρωποι, που κάνεις δε δίνει δεκάρα, άνθρωποι του περιθωρίου, που έπεσαν στον πάτο και κανείς δεν τους άπλωσε το χέρι για να σηκωθούν ούτε καν τους άκουσε. Προσωπικότητες μηδενικές για πολλούς εκεί έξω, μα για τον Μπουκόφσκι τόσο οικείες και φιλικές. Είναι οι φτωχοί, οι αλκοολικοί, οι τοξικομανείς, οι πόρνες, οι αποτυχημένοι ονειροπόλοι, οι άρρωστα ερωτευμένοι και οι διαλυμένοι ψυχικά χαρακτήρες, που κατά κάποιον τρόπο σ' εκείνους έβλεπε ένα κομμάτι της ψυχής του. Μέσα από την λυρική του ματιά είναι πάνω από άνθρωποι σε σύγκριση με τους πολιτικούς, τους στρατιωτικούς κι όλους εκείνους, που διαλύουν την κοινωνία και την γαλήνη στην ανθρωπότητα. Συναισθήματα που σε περικλείουν διαβάζοντας τον είναι ο αφόρητος πόνος, η μοναξιά και η καταστροφή. Έγραψε για την απόλυτη παρακμή σε μία εποχή, που όλοι ζούσαν το "αμερικανικό όνειρο" και μας θυμίζει λίγο τους beat συγγραφείς με τη διαφορά πως δεν είχε την ανάγκη να γίνει μέρος καμίας λογοτεχνικής avant garde.Όταν σε κάποια φάση της ζωής του ο αλκοολισμός τον έφτασε σε απόσταση αναπνοής από τον θάνατο, ξεκίνησε να γράφει πάλι ποίηση. Σ'΄εκείνη τη φάση άρχισε το έργο του να αναγνωρίζεται. Ο ίδιος δεν ήθελε να κάνει εμφανίσεις ούτε να έχει σχέση με το αναγνωστικό του κοινό. Ενώ στις Η.Π.Α. παρέμενε ένας αλκοολικός μέτριος ποιητής στην Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στην Γερμανία την δεκαετία του '70 ήταν ο πιο πετυχημένος Αμερικανός συγγραφέας. Ξεκίνησε να επηρεάζει πολλούς νέους ποιητές κι όπως χαρακτηριστικά είπαν ο Ζαν Πολ Σαρτ και ο Ζαν Ζενέ υπήρξε "ο μεγαλύτερος ποιητής που έβγαλε η Αμερική.
Όλη του τη ζωή έκανε μικροδουλειές για να ζήσει αλλά για πολύ καιρό έμεινε σ' ένα ταχυδρομείο και δούλευε σαν ταμίας. Το 1970 παραιτήθηκε για να αφοσιωθεί στην ποίηση δηλώντας χαρακτηριστικά ότι μεταξύ του, να τρελαθεί παραμένοντας στο ταχυδρομείο και της ποίησης προτιμά να λιμοκτονήσει γράφοντας ποίηση. Έτσι, ξεκινά να γράφει σαν τρελός χτίζοντας μία συγγραφική αυτοκρατορία "βρώμικου ρεαλισμού". Βρώμικος ρεαλισμός είναι ένα λογοτεχνικό κίνημα που σκέπασε το έργο του Μπουκόφσκι και έλαβε χώρα στη Β. Αμερική μεταξύ 1970-80. Χαρακτηρίζεται από αφαιρετική αφήγηση με ουσιώδη και ωμά νοήματα. Προέρχεται από τον λογοτεχνικό μινιμαλισμό με επιφανειακές περιγραφές, λακωνικότητα λέξεων και παρακμιακούς χαρακτήρες. Ακόμη, επηρεάστηκε από τους: Ντοστογιέφσκι, Χέμινγουεϊ, Τσέχοφ και την πόλη του Λος Άντζελες, όπου έμεινε για χρόνια.
Πέθανε από λευχαιμία στις 9 Μαρτίου 1994. Παντρεύτηκε δύο φορές χωρίς να αποκτήσει παιδιά. Πάνω στον τάφο του γράφει "Μην προσπαθείς" κι αυτό γιατί ο ίδιος πίστευε πως αν σπαταλάς όλο σου το χρόνο προσπαθώντας για κάτι στο τέλος δεν καταφέρνεις τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό. Έτσι σταμάτα να προσπαθείς κι άρχισε να πράττεις...
Αξίζει φυσικά να αναφερθεί, ότι ο Μπουκόφσκι ήταν μεγάλος θαυμαστής του Σελίν, τον οποίο έχει χαρακτηρίσει ως τον μεγαλύτερο συγγραφέα των τελευταίων αιώνων.
ΑπάντησηΔιαγραφή