Σιωπή | Πράξια Αρέστη

Τις πιο ωραίες συζητήσεις τις κάναμε όταν δε λέγαμε τίποτα απολύτως. Τις πιο μεγάλες αλήθειες τις είπαν οι σιωπές μας, όταν αφήναμε τα μάτια να μιλήσουν για μας.

Σπάσαμε τη σιωπή για να πούμε κουβέντες περιττές και κάπου χαθήκαμε προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας κι ύστερα ο ένας τον άλλο ότι ποτέ οι ψυχές και τα σώματά μας δεν ενώθηκαν. Γιατί; Αφού την αλήθεια την ξέραμε. Την είχαμε μέσα μας. Τα μάτια της καρδιάς μας είδαν αυτά που η λογική δεν μπορούσε να δεχθεί και οι λέξεις που ειπώθηκαν από τα στόματά μας ντράπηκαν πιο πολύ από μας, αφού εμείς δεν ντραπήκαμε να τις πούμε.

Κι ύστερα χάθηκες. Κι η σιωπή σου που τόσο μου ζέστανε την ψυχή όταν σ' είχα κοντά μου, άρχισε να παγώνει το σώμα μου. Τις αγαπούσα τις σιωπές σου. Είχαν μέσα τους όλη μου την ευτυχία και όλη τη γαλήνη του κόσμου. Τώρα τις μισώ. Θέλω να τις στραγγαλίσω μία μία με τα ίδιά μου τα χέρια και να κάθομαι εκεί μπροστά τους να τις κοιτώ νεκρές και να γελώ με ικανοποίηση, ότι επιτέλους τις νίκησα.

Εγώ, που προτιμούσα τα χείλη σου να με φιλάνε παρά να μου μιλάνε, τώρα σε παρακαλώ να πεις έστω μια λέξη κι ας είναι για να με βρίσεις. Βρίσε με, ξεφτίλισέ με, μόνο πάρε τις σιωπές σου από μπροστά μου γιατί με πνίγουν σαν τοίχοι που στενεύουν συνεχώς γύρω μου. Αυτό τον εφιάλτη είχα συνεχώς όταν ήμουν παιδί. Ότι καθόμουν λέει μόνη σε μια γωνιά ενός άσπρου δωματίου και οι τοίχοι γύρω μου στένευαν.

Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να νιώθεις μόνος μέσα στο πλήθος. Τώρα κατάλαβα τι σημαίνει να σου μιλούν κι εσύ κατά βάθος τίποτα να μην ακούς. Να μη θέλεις ν' ακούς και να κρύβεσαι σ' ένα αόρατο γυάλινο κουτί από τους άλλους. Τώρα κατάλαβα πόσο ασφυκτικά μικρό μπορεί να κάνει τον κόσμο η σιωπή ενός μόνο ανθρώπου. Όχι, η σιωπή του ερωτευμένου. Η σιωπή αυτού που έχει φύγει. Η σιωπή σου.