Σελιδοδείκτης | Αγάπη/Love | Γιώργος -΄Ικαρος Μπαμπασάκης

Γράφει η Μαρίνα Καρτελιά.

Το βιβλίο αυτό μου άνοιξε τα φυλλοκάρδια του από το εξώφυλλο κιόλας. Ο πίνακας που ονομάζεται House/Hotel πυροδότησε μια πρωτοφανή ανταλλαγή ιδεών και συναισθημάτων, με αφορμή τις δύο λέξεις και την ουσία τους και το νόημα τους στη ζωή μας. Πόσο αισθάνεται κανείς το σπίτι του σπίτι, πού νιώθει ότι είναι σε ξενοδοχείο κλπ. Η επίδραση, λοιπόν στον αναγνώστη, impact αγγλιστί, αρχίζει ήδη απ΄το εξώφυλλο. Και όπως διαπιστώνεται αργότερα, η επιλογή του συγκεκριμένου πίνακα είναι απόλυτα συμβατή με το περιεχόμενο.


Πολυγραφότατος συγγραφέας, ο Γιώργος -'Ικαρος Μπαμπασάκης, αλλά και μεταφραστής πολλών σημαντικών βιβλίων, (ναι, υπάρχουν και μέχρι και συγγράματα στον Εύδοξο, πράγμα που για μένα αποτελεί σοβαρή περγαμηνή) και ραδιοφωνικός παραγωγός του Καντράν, του λυρικού βίου της πόλης, έγινε γνωστός σε μένα πρώτα απ΄τα ερτζιανά, από το ραδιόφωνο 24/7. ΄Υστερα, έψαξα τα βιβλία του κι απέκτησα μερικά.


Θα προσπαθήσω να σταθώ εδώ ταπεινή, να περιγράψω αυτό που έζησα μ΄αυτό το βιβλίο με τον προσήκοντα σεβασμό, με την έννοια του δέους. Αποτέλεσε το δεύτερο μου βιβλίο του ιδίου μετά την Λεγεώνα των Φίλων, που την τελείωσα απνευστί. Κι απομεσήμερο, άρχισα να διαβάζω την Αγάπη. Στην κυριολεξία να τη διαβάζω. Αν η Λεγεώνα των Φίλων περιέχει την πεμπτουσία της Φιλίας. το μυθιστόρημα αυτό, κάνει το ίδιο για την Αγάπη. Την ξετυλίγει μέσω μιας προσωπικής ιστορίας, τόσο ιδιαίτερης όπως όλες οι ιστορίες αγάπης.


Πώς να μιλήσει κανείς γι΄αυτό το βιβλίο χωρίς να αδικήσει το μεγαλείο του; Τι να πω για την Αγάπη, ώστε να αποδώσω το πώς περιγράφεται εδώ, καταστασιακή, καταλυτική και ταυτόχρονα απλή, τυλιγμένη σ΄ένα σχετικά μικρό σε μέγεθος, αλλά πολύτιμο "πάπυρο". Που ξεκινάει την ιστόρησή της με τρόπο βαθύ, αποστολικό σχεδόν, ανάλογο της επιστολής προς Κορινθίους του Πέτρου.... Καταρρίπτει τον μύθο των μεγάλων σε έκταση μυθιστορημάτων και στέκεται γυμνή στην αλήθεια της, απαλλαγμένη από κλισέ, ταμπού και συνήθειες.

Στεφανωμένη από δυο συνταρακτικά γεγονότα-σταθμούς του 20ου αιώνα, που εν πολλοίς καθόρισαν την ύπαρξη μας όλη, τη δομή της κοινωνίας και κατ΄επέκταση την συμπεριφορά μας και την κωδικοποίησή της - πέρα από συναίσθημα - και ως αξία, η Αγάπη εδώ "αυτοβιολογείται " [λέξη του συγγραφέα αυτή από άλλο πόνημα] με τον πιο συνεπή και τίμιο και άμεσο τρόπο.


Νομίζω, καθώς το γράφω συνειδητοποιώ ακριβώς αυτό: Πώς η Αγάπη σε όλες τις μορφές της, μέσα από την Ιστορία του Φοίβου και της ΄Ελλης, εκφέρεται στην σωστή διάσταση. Δηλαδή στη θεμιτή, πραγματική και ουσιώδη διάσταση. Αυτή που οδηγεί σε υπέρτατες στιγμές απώλειας της παραμικρής προσωπικής σφραγίδας που μας εγκλωβίζει σε μια προς τα έξω εικόνα. Αυτή που μας απελευθερώνει και μας δίνει την ευλογία να ζήσουμε την Αγάπη ολόκληρη και συγκλονιστική.


Η Αγάπη/Love προφέρει τις λέξεις όπως είναι. Ατόφιες και δυνατές. Δένει σ΄αυτήν την ιστορία αντικείμενα πολύτιμα, όσο οι άνθρωποι και τα γεγονότα. Και βγάζει την Αγάπη παλικάρι στο τέλος. Μιλάει για το Καλό και το Κακό και δίνει τις μάχες για να κερδίσει το πρώτο. Υμνεί τη ζωή και υμνείται, με παρόντα εν χορώ όλα τα θετικά συναισθήματα, σε όλες τις μορφές της. ΄Ολα ζουν εδώ και περιστρέφονται γύρω της. Και τα αρνητικά, τα δύσκολα, τα σκοτεινά του ερέβους, όπως ο φόβος, η βία, είναι υπαρκτά. και διεκδικούν τη θέση τους στο βιβλίο όπως και στη ζωή. 

Μόνο διαβάζοντάς το θα το καταλάβετε την αύρα του. ΄Οπως εγώ. Απομεσήμερο. Στο τρόλεϊ στριμωγμένη, στο γυρισμό για το σπίτι. Να διαβάζω τις λέξεις και να με κατακυριεύουν. Να μην πιστεύω πόσο μπορεί κανείς τόσο πιστά να Την περιγράψει.  Να φεύγει η Αγάπη/Love απ΄τις όμορφες σελίδες, απ΄το κρεμεζί χαρτί [όλα τα βιβλία του ιδίου έχουν φροντισμένο χαρτί ]. Και να με τυλίγει παντοδύναμη σ΄ένα quantum leap . Να με ταξιδεύει σε τόπους, μουσικές, και κυρίως, βιβλία, σπουδαίων συγγραφέων, που κάνουν τη λογοτεχνία αυτό που είναι σήμερα.

Τα μάτια μου τώρα τρέχουν, τα δάκρυα φτιάχνουν υγρούς λεκέδες στις σελίδες, ο κόσμος με κοιτά απορημένος. Μα εμένα δε με νοιάζει καθόλου. Μ΄έχει συναρπάσει η δύναμή της σε τέτοιο βαθμό, που το θολωμένο πια βλέμμα μου δε θέλει να ξεκολλήσει απ΄τις λέξεις. Χαϊδεύω κρυφά με το χέρι στην τσάντα το βιβλίο και ξέρω ότι όταν το τελειώσω δεν θα το αποχωριστώ εύκολα.


Ζήλεψα αυτή την ιστορία. Του Βαλάσση και της Φραντζάκη. Αν αυτοί οι δυο την έζησαν, αν μπόρεσαν και την επικοινώνησαν τόσο ζεστά, τόσο πιστά, γιατί όχι κι εγώ; Πέρα από το να είναι απλώς ένα καλό βιβλίο, η Αγάπη/Love σου κάνει ακριβώς αυτό : Σε κάνει να πιστέψεις στη δυναμή της. Στην ύπαρξή της. Στη μορφή της. Σου δίνει την ελπίδα να τη βρεις.


Μη με ρωτάς ποια είναι ή τι. Η Αγάπη σε περιμένει. Να την ψάξεις. Να τη διαβάσεις πρώτα. Κι ύστερα ν΄αφεθείς, να τη νιώσεις. Χωρίς φόβο, ή - κυρίως - μαζί του. 

Είναι ώρα.

"΄Οταν περνάει στο δέκατο ούζο η ΄Ελλη, υπάρχει και πάλι, και πάντα, 

Κακό και Καλό, 

και το Κακό είναι επαίσχυντο, είναι βδελυρό, είναι απορριπτέο, δεν το συζητάμε καν, 

ενώ το Καλό είναι ωραίο, το Καλό είναι υπέροχο, το Καλό είναι θεσπέσιο, 

και θέλει δουλειά πολλή το Καλό, 

αλλά είναι δουλειά που σε εξυψώνει, σε καθαγιάζει, σε απογειώνει".

Το φιλί, Φραντσέσκο ΄Αγιετς, 1859
[από ανάρτηση του συγγραφέα]

Αγάπη/Love, το δεύτερο της Τριλογίας του Χάους, Γιώργος-΄Ικαρος Μπαμπασάκης.

                                                                                    Εκδόσεις Εστία, 2014.