Νύχτα είναι.
Διονυσίου Αρεοπαγίτου και κάνουμε βόλτα.
Έμαθα να ζω μαζί σου πάντα Κυριακή.
Στρίβουμε Κυδαθηναίων,
στρίβει μέσα μου κι ο κόσμος.
Κρεμιέται η γη απ΄ την ταράτσα του έρωτά σου.
Λαμπιόνια, αρώματα και δίσκοι.
Καζαντζίδης και βινύλια.
Αυτός ο εκ των πάντων διχασμός,
Κάτι πιο λαϊκό κι απ' το ροκ μας σακάτεψε.
Κρέμεται η αγάπη απ' το "Σινέ Παρί",
στροβιλλίζεται μέσα μου η ζωή
για εκείνα που δεν είπα.
. . .
Πια, τα βράδια,
ακούω γνώριμές φωνές
να μου διαβάζουνε καταραμένους ποιητές..
παράξενους ανθρώπους.
Μεγάλες ώρες.
Και στις τσέπες του παλτού,
μισό δικό μου και μισό αλλουνού,
του απανταχού εκδιωγμένου
ραμμένη σε κάτι σαν σταυρό
πιο άθεο κι απ' το ιερό
η πίστη μου η παντοτινή σε Μάρκες και Νερούδα.
Μην πεις δεν έγραψα πολλά,
ένιωσα μέσα μου, ποιητικά, τους χτύπους απ' τα πάντα.
κι έτσι..
Πιστεύω σε θεό,
μεθυσμένο και φτωχό,
ποιητή αλλοτινό,
αμετανόητο υπαρξιστή,
ανθρωπιστή και προλετάριο.
Τον απανταχού αδικημένο.
Να κάνουμε ποίηση μαζί,
να αγαπήσουμε ό,τι φέρει ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου