Φεύγω | Μανώλης Τελώνης

Θα πάρω το δεύτερο τρένο γιατί το πολύ πρωί το τρέμω.
Δεν μ´αρέσει να ξυπνάω νωρίς μα πια δε θα με δεις.
Θα φτάσω σ´ένα μέρος με βροχή και θα βγάλω μια κραυγή.
«Βροχή για την ώρα φτάνει, άσε τον κόσμο ν' αγιάνει».

Θα σύρω τους ενηλίκους απ' τα γραφεία, για να τους πω μια ιστορία. Το ουράνιο τόξο βγήκε και ΤΙ χαρά τους βρήκε.

«Στις άκρες του έχει καζάνια με χρυσό». Μα αυτοί έκαναν βουτιά στον εμετό. Πνίγηκαν οι βλάκες πάνω που θα έκαναν τους μάγκες.

Να κι ένα παιδί. Του έδωσα λίγη πλαστελίνη  και του είπα «έχεις την ευθύνη».

«Μα τα έκανες όλα λάθος», θα γκρίνιαζε ο κάθε γονιός με πάθος.

Φαντασία και υπερβολή, μια απροστάτευτη φυλακή.
Αχ γονιοί, μην ζητάτε δεύτερη ζωή. Ακόμα κι αν η κλεψύδρα έγινε βαριά και δεν τουμπάρει πια.

Και εσείς δεσποινίς, μην φύγετε πριν το ρολόι χτυπήσει τρεις.
Είστε τόσο καλή παρέα, σαν έναν καλό μονόλογο με μια ωραία θέα.

Δε θα ήθελα να απέχω αλλά ενδιαφέρον εγώ δεν έχω. Με εμπειρίες όλα θα αλλάξουν και τα νεύρα στην άκρη θα πετάξουν.

Γι' αυτό δώστε μου λίγο χρόνο και θα μας απαλλάξω απ' τον πόνο. Απ' τον πονοκέφαλο το πρωί μέχρι και την στεναχώρια την αυγή.