Κάπου στη Βουκουρεστίου, ένα κάποιο απόγευμα σαν όλα τα άλλα, ένα απόγευμα κάπως πιο γιορτινό, το βλέμμα σου θα κερδίσει μια βιτρίνα σε ένα ημιυπόγειο, μια βιτρίνα με παιγνίδια και άλλα είδη, εικόνες παιδικές και αναμνήσεις. Θα νιώσεις για λίγο πως ξεγελάς τον ενήλικο εαυτό σου, θα γελάσεις, θα μπεις μέσα και θα αρχίσεις να επεξεργάζεσαι ένα-ένα τα παιχνίδια. Θα σκεφτείς κεινες τις εποχές που έγραφες γράμματα στον Άη Βασίλη. Ποτέ για να ζητήσεις πράγματα. Πάντα για να ζητήσεις έναν καλύτερο κόσμο, έναν πιο δίκαιο μα θες. Και τότε θα καταλάβεις. Θα καταλάβεις πως αρκούν μερικές εικόνες για να ξυπνήσουν μνήμες, όμως η παιδικότητα είναι μια αίσθηση που χάνεται μαζί με την ενηλικίωση. Είναι μια αίσθηση που χάνεις, παραδομένος στα άγχη της καθημερινότητας, σε φόβους και σε φοβίες. Είναι πολύ περισσότερο όλα εκείνα, τα οποία σε τρομάζουν και καταφέρνουν να σε κάνουν δειλό. Όλα εκείνα που σου στερούν το δικαίωμα στο ανέφικτο.
Όσο περισσότερο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο μικραίνει η φαντασία του και η όρεξη για δημιουργία, η παιδικότητα και η πίστη σε μία ουτοπία. Μα δεν υπάρχει μεγαλύτερο έγκλημα, από το να σκοτώνεις το παιδί μέσα σου. Και οι ουτοπίες μα θες, μπορεί και να ήσαν κόσμοι αληθινοί, αν δε φερόμασταν τόσο δειλοί μπρος την δύναμη της παιδικότητά μας.
Μόνο η πίστη στο όνειρο, η πίστη στους ανθρώπους και σε εκείνα τα καλύτερα αύριο, μόνο το ονειροπόλο παιδί μέσα μας, μόνο αυτό μπορεί να μας σώσει.
Φωτογραφία: Χρήστος Διαμάντης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου