Το Αστεροκοπείο | Μανώλης Τελώνης

Μακριά, πολύ μακριά, ούτε καν στην γη, ούτε καν σε αυτόν τον γαλαξία. Σε κάποιον πλανήτη που δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα και πιστεύω πως ούτε πρόκειται, (ναι) κάπου εκεί, υπάρχει το σημαντικότερο εργοστάσιο του σύμπαντος. 

Το Αστεροσκοπείο. Κάθε λεπτό που περνάει, κόβει τα ετοιμοθάνατα αστέρια, υμνώντας κύκνεια άσματα. Γίνονται ευχές αγαπητέ μου.

Οι ευχές αυτές προβάλλονται σε κάθε έναν από εμάς σε μορφή πεφταστεριών.

Τα αστέρια έχουν αυτή τη μικρή στιγμή διαύγειας ως προοικονομία για τον πιο όμορφο θάνατο του κόσμου, γι' αυτά και για εμάς.

Όμως, πολλές φoρές νιώθουν πως πεθαίνουν μάταια. Οι άνθρωποι ξέχασαν να κοιτούν τον ουρανό το βράδυ. Έπαψαν να ψάχνουν για τα πεφταστέρια. Σταμάτησαν να πιστεύουν στις ευχές ακόμα κι αν ανέκαθεν κατηγορούσαν το σύμπαν για τις συμφορές τους.

Τα παραπάνω λόγια μπορείς να τα εκλάβεις ως ένα πρόχειρο παραμύθι για παιδιά ή ως ένα κακόγουστο αστείο. Δεν θα τα έπαιρνες ποτέ στα σοβαρά γιατί φοβάσαι τις πιο απλές ερωτήσεις. 

Αν είχες μια ευχή, τι θα ζητούσες; 

Εγώ θα ζητούσα να μην στεναχωριούνται τα αστέρια που δεν τα είδε ποτέ κανείς να πέφτουν. Θα πέθαναν έτσι κι αλλιώς. Το καθήκον τους το έκαναν.

Φώτισαν, άκουσαν, βοήθησαν και δε ζήτησαν ποτέ τους τίποτα. Τους φορτώθηκαν τόσα φταιξίματα, πάθη και λάθη.

Τι καλύτερο μπορούσαν να κάνουν, μου λες;

Πηγή: FindingTheJolly