Εξασκούμαι στους μοναχικούς καφέδες
Παρέα με ποιητές κάθε λογής
Κουβεντιάζουμε αντικριστά
την ώρα που μιλούν για τον εαυτό τους
Μονόπρακτο δίχως θεατή.
Εγώ ξεγελώ τ΄ αυτιά τους
Κι είναι σαν να τους γνώρισα
όλους σε έναν.
Χάνουμε τον καιρό μας έντεχνα
για να μη μείνουμε άπραγοι
στο μέλλον που μας απέμεινε.
Ο τελευταίος καφές τελειώνει
με τη γεύση του άκαρπου.
Ο καλλιτέχνης αποχωρεί
Μόλις χαμηλώσει ο προβολέας.
Κοιτάζω την απόδειξη
Σαν έργο τέχνης
Και ξέρω
Πως θα με βασανίζει πια
το ακέφαλο της ποίησης
με μόνιμο καθεστώς
εσένα
που δε με επι-σκέφτηκες ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου