Όλοι έχουμε κάποιον ή κάτι που διώχνει τον πόνο μακριά. Έναν εθισμό, μια αγάπη, κάτι σαν τον προσωπικό μας λυτρωτή. Αφηνόμαστε στη δίνη του και είμαστε ανίκανοι να σταματήσουμε και ούτε το θέλουμε στ’αλήθεια. Η πιο γλυκιά και μυστήρια εμμονή του μυαλού και του είναι μας. Εθιζόμαστε σε ανθρώπους, καταστάσεις, υλικά αγαθά, καταχρήσεις και πάει λέγοντας. Πολλές φορές καταφεύγουμε σε κάτι για προσωρινή παρηγοριά στον αδιαφιλονίκητο πόνο της ψυχή μας. Το μόνο όμως που καταφέρνεις τελικά μέσω του προσωπικού σου εθισμού και της υποταγής σου σ’ αυτόν είναι να κωπάζεις προσωρινά τις σκέψεις σου που ως άλλα μικρά τέρατα σε κατατρώνε. Κι εσύ καλείσαι να τις τιθασεύσεις.
Οι εθισμοί είναι το κύριο μέλημα αυτού του κειμένου και σε αυτούς ήρθε η ώρα να επικεντρωθώ. Σκέφτηκες ποτέ την επίδραση που ασκούν στη δική σου ζωή τέτοιοι μικροί εθισμοί; Πως σου είναι δύσκολο να τους αποβάλλεις κι επομένως είσαι δέσμιός τους; Απ’την άλλη βέβαια, όσο βλαβεροί κι εθιστικοί κι αν είναι, η σχέση εξάρτησης που αναπτύσσουμε μαζί τους μας κάνει αδύναμους και δυνατούς ταυτόχρονα. Αδύναμους γιατί χωρίς το αντικείμενο της εξάρτησης είμαστε μισοί και δυνατούς γιατί μας δίνουν κουράγιο να συνεχίζουμε να αναπνέουμε. Ποιο το νόημα άλλωστε αν δεν έχεις τον παραμικρό εθισμό,το παραμικρό πάθος να σε παρασύρει στην μάταιη τούτη ζωή;
Ασφαλώς και θα γνωρίζετε το συναίσθημα της ένωσης δύο ανθρώπων σε πνευματικό επίπεδο. Αυτός είναι ο δικός μου ορισμός για το τι εστί εθισμός. Το πιο σκληρό ναρκωτικό που υπάρχει εκεί έξω για έναν άνθρωπο είναι ένας άλλος άνθρωπος. Είναι η χημεία και η επικοινωνία που αναπτύσσουν, είναι η αλληλοσυμπλήρωση και είναι η μαγεία που συμβαίνει μια στο τόσο. Κι όταν συμβεί είναι λογικό να αποζητάς τη δόση σου ως junkie. Μερικές φορές ο εθισμός και η εξάρτηση από ένα άτομο είναι τρομακτικά. Άρρωστες, εξαρτησιακές σχέσεις που επιζητούν επιβεβαίωση και παρηγοριά. Δεν κατηγορώ ούτε αυτούς. Εναντιώνομαι όμως στα μέτρια. Στα χλιαρά. Είτε πρόκειται για συναισθήματα είτε πρόκειται για δουλειά είτε για το οτιδήποτε. Εάν είναι να κάνεις κάτι κάντο με όλη σου την ψυχή. Αφιέρωσε όλο σου το είναι σε αυτό. Ξεπέρασε τον εαυτό σου, φτάσει εκεί που νόμιζες πως δεν μπορούσες. Αυτή η τρέλα και αυτός ο εθισμός είναι που είναι υγιή. Kι ας υπερβάλλεις, κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα γιατί το ήθελες.
Μια άλλη κατηγορία εθισμών έχει να κάνει με την εργασιομανία και την αγάπη προς αυτό που κάνει κανείς. Πιστεύω πως οι άνθρωποι που έχουν βρει στον εαυτό τους το νόημα και έχουν κάτι να κυνηγάν είναι οι πιο ευτυχισμένοι και τυχεροί σ’αυτή τη ζωή. Αντλούν δύναμη απ’το πάθος τους για αυτό που κάνουν και είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένοι και αυτάρκεις από πολλούς από εμάς. Αποτινάσσουν την ματαιότητα και το επιφανειακό των ανθρωπίνων σχέσεων και ασχολούνται μόνο με πράγματα που έχουν ουσία και όφελος για την ανθρωπότητα. Την επιστήμη, τις τέχνες, τα γράμματα. Βέβαια είναι και αρκετά μοναχικό αυτό το μονοπάτι και καταθλιπτικό. Όλα όμως στη ζωή είναι απόρροια επιλογών. Και αυτοί είναι εθισμένοι στην ομορφιά του νου και στα εντυπωσιακά αποτελέσματα αυτού.
Άραγε εσύ αναπτύσσεις υγιείς εθισμούς ή αυτοκαταστρέφεσαι; Mήπως είσαι δέσμιος της κοινωνικής νόρμας που ακολουθείται; Άραγε ασχολείσαι με αυτά που σου προσθέτουν αξία και όχι με ανούσια-βλαβερά πράγματα; Aυτό που συνειδητοποιώ είναι πως οι εθισμοί έχουν κυριεύσει όλο το εύρος της πραγματικότητάς μας ακόμα κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Και όπως ακριβώς ο καρκίνος καταστρέφει ό,τι υγιές υπάρχει γύρω του και προσβάλλει και φυσιολογικές πτυχές του εαυτού σου, έτσι και ο εθισμός. Είναι μια παθογένεια η οποία προσανατολίζεται σε έναν και μόνο τομέα της ζωής σου κι επομένως δημιουργεί φθορά και υποσκάπτει τους λοιπούς τομείς της. Και κάπως έτσι,καταλήγεις
διασωληνωμένος στην εντατική προσπαθώντας να διαχειριστείς το χάος που ο ίδιος δημιούργησες στο όνομα των κακών εθισμών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου