Ο στρατιώτης σου | Τάσος Μαλεσιάδας

Στρατιώτης ταγμένος στη θέση μου.
Να υπερασπίζομαι τα χείλη σου σου από τη ξηρότητα της μοναξιάς.
Ν' αφουγκράζομαι -πάντοτε- σ'επιφυλακή τους ήχους της ανάσας σου.
Στην αιώνια θέση ενός στρατιώτη που αμύνεται.

Με λύσσα.
Μέχρις εσχάτων.

Τη γραμμή της ψυχής που όρισαν οι διαταγές της καρδιάς μας.
Τη προσταγή να μη πισωπατήσω ούτε βήμα στα όνειρά μας.
Καρτερικά κρατώντας πάνω στα στήθη, το στήθος σου
κι ανάμεσα στις άκρες των δαχτύλων τα μαλλιά σου.

Ένας στρατιώτης ανάμεσα στο σεληνιακό τοπίο των εκρήξεων.
Γύρω μου η κονσερτίνα με τ' αγκάθια της απουσίας σου.
Απέναντι, στ' αξεδιάλυτο άπειρο και στ' απατηλό του ξημερώματος,
ένας φρουρός ακοίμητος των θελήσεών σου.
Με τα κατακόκκινα μάτια της αγρύπνιας στυλωμένα στο στόχο
κι είναι το στόχαστρο στραμμένο στην Αντινόηση.

Ύστερα σφυρίχτρα !
Εμπρός δια της λόγχης !

(Κι είναι τα μάτια σου περάσματα ακατάβλητα,
περπατημένα μόνο για μένα,
που με βήμα δυνατό, κτητικό, αποφασιστικό
τα τακούνια από τ'άρβυλα χτυπούν το κορμί σου
και οι εκρήξεις συθέμελα τραντάζουν το χώμα,
όπως τα δόντια μου κλονίζουν το κορμί σου,
τους ώμους, τα δάχτυλα, τα στήθη, τον λαιμό
σ'ένα στρόβιλο μέσα στα σκεπάσματα,
τον ιδρώτα, τις λέξεις, τις φωνές μας...........)

Επίθεση !

Ώσπου κι εγώ πληγιασμένος απ'τις αισθήσεις σου
γείρω χτυπημένος απ' τα θραύσματα του έρωτα
με το χαμόγελο όμως, ταγμένος σ' εσένα
στη θυσία μου, στα όνειρά μας...
Κι ένα γράμμα βαλμένο στις τσέπες του χιτωνίου μου,
λασπωμένο, τσαλακωμένο, ελπιδοφόρο
θα σου ζητά να καρτεράς μ' ανυπομονησιά την επιστροφή μου
σα να καρτεράς τον ήλιο της άνοιξης μετά την καταχειμωνιά...

" Αγαπημένη μου,

σ'όλες τις γωνιές του μετώπου, σε κάθε ικμάδα του πανώριου κορμιού σου, κάθε αλέα του μυαλού σου, στο ημίφως της ερωτικής μας συνείδησης, κάθε μορφή που εμφανίζεται στον ορίζοντα έχει την μορφή σου. 
Κάθε τυχαίο αλύχτισμα στη νύχτα, τη φωνή σου.
Το τουφέκι μου είν' οπλισμένο κι έτοιμο να υποδεχθεί με φωτιά και μ' ατσάλι κάθε τι που σε φοβίζει.
Ειμ' εγώ που μιλώ, ο ακοίμητος φρουρός σου. Ο Στρατιώτης σου.
Θέλω να με φωλιάσεις μέσα στα στήθη σου, να με τυλίξεις με τα πόδια σου,τ α χέρια σου ν' αναζητούν το κορμί μου, ν' αγγίζουν κάθε μιά του ατέλεια....
Κάθε πληγή μου απ'τον αγώνα μου να σ'έχω...

Κι αν δε γυρίσω, μη φοβάσαι, οι ποιητές παραστέκουν πάντοτε τις αγαπημένες τους...δε πίνουν από το νερό της λησμονιάς...και το παγούρι τους στο πίσω μέρος του γυλιού τους είναι γεμάτο απ'τους χυμούς του έρωτά τους.
Μη φοβάσαι αγαπημένη...ο στρατιώτης είναι ταγμένος να πεθαίνει...αλλά εγώ θα μείνω μόνο ποιητής μετά το θάνατο του στρατιώτη και έτσι θα σε τραγουδώ μακριά απ'τη φωτιά της μάχης...
Μήτε μήπως σακατευτώ φοβάμαι....γιατί όσο έχεις χέρια, έχω κι εγώ και όσο έχεις λέξεις, ακόμα και καρφωμένος σε μιά καρέκλα, θα με ταξιδεύεις μ'αυτές, ολόγυρα...Μα, αυτό που δε θέλω να χάσω, είναι τα μάτια μου...και πως θα σε βλέπω.....άλλη μιά φορά από το νου ;

Όλα τα αισθαντικά μας θέλγητρα, θα γίνουν νύχτα και τα όνειρα...ένα σκοτάδι.

Αγαπημένη μου..."