Πέμπτη 11 Αυγούστου 2016

Ξαφνικά,περυσι το καλοκαίρι... | Νίκη Παΐση

Καλοκαίρι του 15'.Καλοκαίρι που μυρίζει αρμύρα και αντηλιακό,μυρωδιές νοσταλγικές που σε γυρνούν σ'εκείνο το πρώτο καλοκαίρι,σε διακοπές με τους γονείς κι αργότερα με φίλους,σε ξενύχτια γύρω απ'τη φωτιά ,σε ζεστά μεσημέρια στην πόλη.Καλοκαίρι του '15, 3ο μνημόνιο και είσοδος χιλιάδων προσφύγων σε μια Ελλάδα -" Γη της επαγγελίας". Κοινές μνήμες που σφυρηλάτησαν εκείνο το καλοκαίρι (το καλοκαίρι και όχι εμάς,γιατί διαφορετικά βιώνεται "η συλλογική μνήμη" στο μικρόκοσμο του καθενός).
Καλοκαίρι στο μπαλκόνι με μπυρίτσες και αουτάν και το Μίλτο Πασχαλίδη να συνοδεύει το ήσυχο βράδυ : "κλείνω τα μάτια και η θάλασσα είναι άδεια, τα καλοκαίρια μόνο ήξερα να ζω",στίχος που σε χτυπά βαθιά στο υποσυνείδητο υπενθυμίζοντας σου ότι φυτοζωείς έναν ολόκληρο χειμώνα με την προσμονή του επόμενου καλοκαιριού.Αυτές οι λίγες στιγμές ήλιου και ανεμελιάς σου δίνουν δύναμη για τις υπόλοιπες 339 περίπου μέρες το χρόνο(ίσως αυθαίρετη γενίκευση αυτό).Είναι η ελπίδα σου, το ναρκωτικό σου,πανάκια στις δύσκολες μέρες γιατί είσαι άνθρωπος και κατ'επέκταση ατελής και έχεις ανάγκη από "θεούς"και 'καλοκαίρια".
Ανατρέχοντας στο καλοκαίρι του 15' με θυμάμαι να βλέπω με τους φίλους μου "το μικρό ψάρι" του Οικονομίδη ,μια ταινία για έναν άνθρωπο-θύμα,θύμα των καταστάσεων,θύμα της ζωής .Ποτέ δεν ένιωσα πιο συγκεχυμένα μέσα μου τις έννοιες του καλού και του κακού. Ως άνθρωποι είμαστε ατελείς και έχουμε ένα πολύ βασικό ελάττωμα: συνηθίζουμε να θυματοποιούμαστε , συνηθίζουμε να θυμόμαστε περισσότερο τις φορές που βρεθήκαμε στη θέση του αδύναμου παρά αυτές που ήμαστε σε θέση ισχύος ( σίγουρα κάπου θα υπάρχει και κάποια Φροϋδική εξήγηση γι'αυτό ). Γουστάρουμε να αυτοαποκαλούμαστε άτυχοι λες και η λέξη αυτή κρύβει από μόνη της μια ηδονή . Αλλά το χειρότερο είναι πως ξεχνάμε . "Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό " έλεγε η γιαγιά μου και το παραδέχεται στωικά και ο Οικονομίδης στην ταινία του.
Πιθανότατα,διαβάζοντας αυτή τη στιγμή, να ταυτίζεσαι με το "μικρό ψάρι" και να αναθεματίζεις την τύχη σου.Κι όμως το καλοκαίρι του 15' βρέθηκες αναπάντεχα και στις δύο θέσεις. Δε θυμάσαι ; Υπήρξες ταυτόχρονα και μικρό και μεγάλο ψάρι. Αδύναμος μπροστά σε μια κυβέρνηση,που αθετώντας το λόγο της (τι πρωτότυπο άλλωστε!) ,υπέγραφε το 3ο μνημόνιο και σε θέση ισχύος μπροστά στους πρόσφυγες που συνέρρεαν κατά χιλιάδες στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ έδαφος επιδιώκοντας να σου πάρουν τις δουλειές (αυτή την πολυπόθητη δουλειά του εργάτη που τόσες φορές στο παρελθόν σνόμπαρες) και να επιβαρύνουν το παραπαίον κράτος σου. Για να σε προλάβω, θα μου πεις πως όλα αυτά δεν είναι δική σου αρμοδιότητα , έπρεπε να έχει φροντίσει η Πολιτεία...λες και συ δεν είσαι μέρος αυτής ...που ήσουν όμως εκείνο το καλοκαίρι; Δε σε αδικώ γιατί ,είπαμε ,είσαι ατελής και μέρος της ατέλειας σου είναι και η διάχυση ευθύνης.Έχεις ανάγκη να νιώθεις αδύναμος ώρες ώρες ,γιατί έτσι μειώνονται οι ευθύνες απέναντι στον συνάνθρωπο και όταν γίνεσαι εσύ το"μεγάλο ψάρι"ξεχνάς.Όμως ποιος να σου θυμώσει?είσαι άνθρωπος. Tρέμεις τα "μεγάλα ψάρια"και έχεις ανάγκη από καλοκαίρια .Στο μικρόκοσμό σου πάντα θα είσαι μικρότερο ψάρι από κάποιους αλλά και μεγαλύτερο από κάποιους άλλους...
Και να που σιγά σιγά  το καλοκαίρι τελειώνει και συ ξεχνάς ...και περιμένεις το επόμενο.Σε λίγο όλα θα είναι μια ανάμνηση.Αυτή τη στιγμή σε ένα παράλληλο σύμπαν μπορεί να είναι ήδη χειμώνας , η Ελλάδα να υπογράφει το 5ο μνημόνιο ή εσύ να διώκεσαι ως βρωμιάρης μετανάστης.Όμως θέλω να πιστεύω πως σ'αυτό το σύμπαν κάποιος,κάπου εκεί έξω ,αναρωτιέται "τελικά είμαστε άραγε μικρά ψάρια...;"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου