Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

"Κι αν καμιά φορά..." | Ιωάννα Νικολαντωνάκη

Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι.                                        
Μια θάλασσα συναισθηματων.Πόθος μέσα στη ματιά. Ανταρα. Να ψάχνει να σβήσει τη φωτιά με το ταίριασμα των σωμάτων. Ιδρώτας λύτρωσης και ένα όνομα στην ολοκλήρωση. Ένα όνομα άρρηκτα συνδεδεμένο με τη χαρά,το χαμόγελο μου.Το όνομα σου.Και σμιξαμε εμείς. Σε μια ταύτιση εγκεφαλική. Πρώτα και στη συνέχεια.Και πάντα.Μια ματιά και δεν χρειαζόταν να ειπωθεί κάτι. Τίποτα. Αυτό! μια ματιά...Και σμιξαμε. Δύο ενήλικες που ο ένας έπαιρνε στην αγκαλιά του το παιδί που "ζει" στην ψυχή του άλλου. Νύχτες που τις ξημέρωνα στα χέρια σου.Στην ανάσα που προσμενε η φλέβα στο λαιμό μου να νιώσει. Να με κάψει. Να με σβήσει. Να με πεθάνει και να με αναστήσει... Και σμιξαμε εμείς.  Εμείς τότε... Τώρα μόνο εγώ. Τώρα μόνο εσύ... Κάνει κρύο χωρίς αγκαλιά. Φωνάζει το κορμί. Εξαρτημένη.Πρεζόνι.Νύχτες που κάποτε παρακαλαγα να μην ξημερωσουν,τώρα προσεύχομαι να τελειώσουν.Να φύγουν. Κραυγή το όνομα σου στις λιγοστές ώρες του ύπνου.Τώρα κρύος ο ιδρώτας..Η κούπα του καφέ σου, εκεί πάνω στο τραπέζι. Ακόμα.. Ακόμα.. Δεν ακούω βήματα στη σκάλα. Ξεκλείδωτα έχω. Ακόμα... Άσχημες μέρες.Μου πήρες μαζί σου το χαμόγελο μου. Φωνή που άκουγα και τρεμω μην ξεχάσω τη χροιά της.Εμείς...Και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι... Και χωρίσαμε.Εμείς... Τώρα εγώ.. Τώρα εσύ..  Μα,πώς. Αστείο νομίζω είναι. Θα έρθεις δεν μπορεί. Πονάει το μυαλό, κάτι λείπει. Κάποιος λείπει. ΛΕΙΠΕΙΣ.Μα ξέχασες; Θέλω να σε δώ. Πού; Πού είσαι;.. Τώρα εγώ; Τώρα εσύ; 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου