Απώλεια | Δέσποινα Μπόσκου

Απ’ τη ζωή που χάνω μετρώ απώλειες

εσένα σε λογαριάζω πάντα πρώτο

τον εαυτό μου τελευταίο.

Ξόδεμα χρόνου και κορμιού μέχρι να πω «φτάνει»

ο πόνος είναι παρών  και απαιτεί να τον νιώσω

κρύβεται πίσω από σκονισμένες θύμισες του παρελθόντος

στραγγαλίζει ο,τιδήποτε μέτριο•

έτσι φαντάζει κάθε συναίσθημα μακριά σου.

Οι λέξεις χάνουν την επαφή με το νόημα

το όνειρο απολύει τη μαγεία

κι ο ουρανός ποτέ ξανά δεν θα ‘ναι τόσο γαλάζιος.

Μήπως δεν σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά;