Από το Ορλάντο μέχρι τα στενά της Αθήνας, όλα αποτέλεσαν ένα λάθος. Το βλέπεις στην οθόνη του λάπτοπ σου. Οι γκέι φίλοι σου νιώθουν πανικό. Ζούσαν μια ζωή μ’ ενοχές για τη σεξουαλικότητά τους, για το φλερτ τους, επειδή καθετί που συμβαίνει τους κάνει να φοβούνται να περπατήσουν έξω με αυτόν που αγαπούν πραγματικά, να φλερτάρουν, να κάνουν όλα όσα έχουν το δικαιώματα να κάνουν. Ακούς για τρανς άτομα, που δεν είναι ευτυχισμένα, ζουν περιθωριακά επειδή η πλειονότητα δε λέει ν’ αποδεχθεί την ύπαρξή τους.
Σήμερα μαθαίνεις για την αυτοκτονία της 23χρονης τρανς, Έμιλι.Άλλη μια φορά που σκέφτεσαι πόσο λάθος είναι όλα. Όλοι οι ακτιβιστές το πήραν ως έναυσμα να πολεμήσουν περισσότερο. Το σκέφτεσαι κι εσύ – αν είναι να πολεμάς γι’ αυτά που θα έπρεπε να είναι δεδομένα, κάτι πάει πολύ λάθος. Η κάθε προτροπή απ’ αυτούς να πολεμήσεις έχει πολλά πρόσημα – γιατί ο πόλεμος ουδέποτε ήταν κάτι το θετικό.
Βρίζεις την κοινωνία, κυρίως δε την ελληνική. Στην ελληνική κοινωνία, ζεις παρασιτικά, τη μισείς γιατί ξέρεις πόσο εύκολα σκοτώνει. Στα χωριά, αλλά και στα αστικά κέντρα, ξέρεις ότι υπάρχει μια οικογένεια μ’ ένα αγόρι που θέλει αγόρια, μ’ ένα κορίτσι που θέλει κορίτσια, μ’ ένα αγόρι που θα ήθελε να είναι κορίτσι, μ’ ένα κορίτσι που θα ήθελε να είναι αγόρι. Κι οι ελληνικές οικογένειες πολλές φορές έχουν εδραιωμένες προκαταλήψεις, το μόνο που κάνουν είναι να ντρέπονται για το παιδί τους, να το στέλνουν σε ψυχολόγους, να του φέρονται λες κι είναι άρρωστο. Όχι πως στο εξωτερικό όλα είναι ιδανικά – καμία Ευρώπη, καμία Αμερική δεν έχει ανοίξει τα μάτια της όσο θα έπρεπε γι’ αυτά τα παιδιά.
Το μεγαλύτερο δε έγκλημα μιας κοινωνίας είναι αυτό ακριβώς – να είναι διαρθρωμένη για να σε σκοτώσει. Να σε σκοτώσει για πράγματα που δε θα έπρεπε – για τη σεξουαλικότητά σου, για το φύλο σου, για το φύλο που θα ήθελες να είσαι. Να σου δημιουργεί ντροπή για τις επιλογές σου κι αυτό να μη βγάζει νόημα, να καταλύει κάθε έννοια αμοιβαίου σεβασμού κι αποδοχής. Να έχει τέτοια στάση, υποκριτική, που να κάνει δήθεν πως νοιάζεται για όλους, αλλά να εθελοτυφλεί όταν κάτι πραγματικά άσχημο συμβαίνει. Να σε κάνει να δώσεις εσύ τέλος στη ζωή σου επειδή δε μπορείς ν’ αντέξεις το βάρος της κατάστασης, ενώ δε θα έπρεπε να υπάρχει τέτοιο αρνητικό νόημα σ’ αυτήν την κατάσταση. Να σε κάνει να σβήσεις επειδή έχεις εγκαθιδρύσει την ταυτότητά σου, ξέρεις ποιος είσαι.
Κι η ίδια η ταυτότητα έχει το δικό της βάρος, όλα τα πράγματα που περιέχονται σ’ εσένα. Όλα τα «θέλω» σου, όλα τα μικρά σου λάθη, όλες οι στιγμές που ένιωσες χαρά, λύπη, όλες οι εμπειρίες που σ’ έκαναν αυτό που είσαι σήμερα, όλα τα ερωτικά σου τσιμπήματα. Κι όταν κάποιος δε σέβεται την ταυτότητά σου, αυτό μπορεί να έχει διάφορες εκφάνσεις – δε χρειάζεται ν’ αναρωτηθείς για τη χειρότερη.
Ξέρεις ότι θα ξανακούσεις για τέτοια περιστατικά. Ότι θα υπάρχουν κι άλλες Έμιλι, όπως ήδη έχουν υπάρξει. Θα υπάρξουν κι άλλα θύματα, κι άλλοι ακτιβιστές, κι άλλοι πρόθυμοι να πολεμήσουν ενάντια στο χάος που ζούμε. Δε θα πεις τα «καληνύχτα, Κεμάλ» σου. Δε χρειάζονται, άλλωστε προτιμάς να ελπίζεις, έστω και για λίγο, ότι ο κόσμος κάπως, κάποτε, θ’ αλλάξει.
Γι’ αυτό γράφεις κιόλας. Γιατί η δημιουργία στηρίζεται σ’ αυτόν το ρομαντισμό, ότι θα μεταδόσεις ένα μήνυμα που ίσως να το επεξεργαστεί κάποιος, να το σκεφτεί. Και γιατί πρέπει να εκφράσεις κάπως αυτή την ανησυχία σου. Και για εσένα κι εκ μέρους όσων την έχουν, όσων τη ζουν καθημερινά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου