Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Άτιτλο | Μάνος Μαλέσης

 Όταν νυχτώνει
 τρέχω να κρυφτώ
 στο απατηλό φως
 που περισσεύει
 απ'την θύμηση σου
 - μα πάντα -
   καταλήγω
 να σέρνομαι
 ανάμεσα στις σκιές σου
  και σε αυτή
 την γνώριμη
 καταστροφή
 που προσφέρουν
 τα μάτια σου.

 Όταν η νύχτα
 απλώνεται 
 - εμένα με σκεπάζει ο φόβος -
 γιατί ξέρω
 πως θα συναντηθώ
 με τις αόρατες πληγές
 που περικυκλώνουν
 την καρδιά μου σφιχτά
 - ώσπου να
 ξεχυθεί
 το αίμα μου
 σαν μελάνι
 πάνω στο σώμα σου -
 για να εξιστορήσει
 το σ'αγαπώ.

 Όταν δινόμασταν
 στον χρόνο
 και γδύναμε
 τις μοναξιές μας 
 - εγώ φύλαγα
 μέσα μου
 όλο το βάρος
 του χρόνου.

 Και όταν
 ξάπλωνες
 πάνω
 στην καρδιά μου
 - εγώ 
 αποτύπωνα
 στην επιφάνεια της
 το χρώμα
 της ευτυχίας.

 Το φιλί
 κρατάει μια στιγμή
 - το ποίημα
 γδέρνει
 την σάρκα του
 στον χρόνο 
 και πεθαίνει -
 μα το αντίο σου
 - αγάπη μου -
 κρατάει για πάντα
 μέσα στην
 δυστυχισμένη
 ψυχή μου.

 Σε αυτή
 την σιωπή
 που έχτισε
 η απουσία σου
 - θα ακούω
 πάντα
 τα χαμηλόφωνα
 ποιήματα
 που έλεγες
 με μια μόνο ανάσα.

 Όπου
 και αν φτάσαμε
 - να θυμάσαι
  πως η καρδιά μου
 πάντοτε
 θα δαμάζεται
 για εσένα
 στις πιο άγριες μοναξιές.

 Α,θυμάσαι
 την πρώτη φορά
 στο μισοσκόταδο;

 Εκεί
 έγιναν όλα
 - γιατί όταν
 σε κοίταξα γυμνή
 στο μισοσκόταδο
 - καταδικάστηκα
 να αγαπήσω
 για πάντα 
 όλα τα πρόσωπα σου.

Gustav Klimt en la fundacion Juan March

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου