Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

"Μπλε, πιο πολύ" | Βασιλειάδη Τσαμπίκα

Θάλασσα. Τόνοι απ' αυτήν.
Ξεπετάγονται οι σταγόνες από το δυνατό αέρα, σαν σπίθες που αυτοκτονούν ορμώντας μακριά απ' τη φωτιά. Βλέπω ουράνια τόξα.
Περιμένω την δύση του ηλίου, το νοσταλγώ τόσο σαν να 'μουν παιδί.
Κι αυτά τα χαμόγελα, που δεν γνωρίζουν εθνικότητα, είναι πανάκεια για τις πιο βαθιές πληγές.
Η γραμμή του ορίζοντα. Η γραμμή που χωρίζει- ή ενώνει- τον ουρανό με τη θάλασσα είναι τόσο γεωμετρικά σωστή που κοντεύω να ξεχάσω πως είναι ψευδαίσθηση.
Συνεχόμενη κίνηση, μια διαρκής πορεία επάνω σε παλιοσίδερα που μολύνουν τον αέρα.
Ένιωσα μια στιγμή ζαλισμένη, μου χαρίστηκε η πιο βίαιη αλήθεια για την ομορφιά.
Ο ήλιος ανασαίνει πιο αργά κι ενώ στέκεται καμαρωτός στο κέντρο του σύμπαντος, αποχαιρετά αυτό το μισό της γης που επέλεξα-θα 'ταν ψέμα-να ζω.
Όσο θέλω να φύγω μακριά τόσο πιστεύω πως τίποτα δεν θα μου ταίριαζει καλύτερα από το μπλε. Φωτεινό και μελαγχολικό θυμίζοντας τα ομορφότερα μας ταξίδια και πληγώνοντας μας για όλα αυτά που δεν κάναμε.
Έχω ένα τσιγάρο περίσσευμα, δώρο για την ευγένεια που σαν αναλαμπή κάποιες φορές φιλά στο μάγουλο το ανθρώπινο είδος. Θα το άναβα και το πιθανότερο όχι, δεν θα μπορούσα να χαλάσω με καπνό αυτήν την εικόνα. Θα το κρατήσω σφιχτά στα δάχτυλα του αριστερού χεριού μου, να μου θυμίζει αυτό το συναίσθημα.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου