Δεν ήταν αυτό που είπες
ή που νόμιζα πως θα' λεγες
ή αυτό, που τάχα νόμιζες
πως είπα εγώ σε σένα,
αισθάνθηκες, όπως ένιωσα,
ότι θα αισθανόσουν.
Θ' αρκούσε ένα χαμόγελο,
θ' αρκούσε ένα δάκρυ.
Βαριεστημένη και χορτασμένη
σιωπή,
γλιστρά έξω η σελήνη,
να συναντήσει το ζεστό της νύχτας
φιλί,
με κατάκοπα πόδια.
Κύλησε του ρόδου η ψυχή
μέσα στο αίμα της
ενώ βροντούσε η μουσική στον διάδρομο,
και ξάφνου θυμήθηκε
- όπως αναμενόμενο ήταν, πως
στραφτοκοπούσαν τα δόντια του
- καθαρισμένα μύγδαλα για τραγάνισμα-
ενώ φορούσε την αλυσόπλεχτη πουκαμίσα
- των σταυροφόρων, της φάνηκε-
κάτι σαν θώρακας
με τις μικρές του φολίδες
που θα γυαλίζαν γκρίζες, στον ήλιο.
Δαγκωμένη όλη, διαβρωμένη όλη
της αιμάτινης ταραχής.
« Αιώνια αγάπη;» Αιωνία του η Μνήμη.
Η μοναξιά αποτελεί καταφύγιο
των εγωιστών και των Αγίων ανθρώπων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου