Προφίλ Εργαζόμενης | Μαριλένα Κολλάρου

Ονομάζεται κάπως, όπως όλοι. Συστήνεται ακατάπαυστα, στέλνει τον εαυτό της σε e-mails. Διαλέξτε εκείνη. Ξέρει αγγλικά -όπως ολόκληρος ο πλανήτης-, μαθαίνει γερμανικά -ενώ παράλληλα τα σιχαίνεται, τι ταλέντο!-, έχει και πτυχίο. Δεν αντιμιλάει, γιατί φοβάται. Δεν ζητάει περισσότερα, ούτε θεωρεί ότι τα αξίζει. Εάν την κοιτάξεις κατάματα, θα σκύψει το κεφάλι προτού διακρίνεις το χρώμα των ματιών της. Κι όμως, τα μάτια της χρωματίζονται διαφορετικά υπό το φως του ήλιου, αλλά πως να το ξέρεις εσύ; Τη στριμώχνεις σε μια γωνιά, χαίρεται που χώρεσε. Τουλάχιστον δεν είναι πάλι μόνη κι ας στέκεται μονάχη. Δεν γελά με τα αστεία σας, δεν καταλαβαίνετε τα δικά της. Δεν αστειεύεται. 

       Είναι αστεία, τραγελαφική, φιγούρα του Κάφκα,  ηλίθια του Ντοστογιέφσκι, ή απλώς του εαυτού της. Λοιπόν, θα την πάρετε στη δουλειά; Λίγα χρήματα. Όσο λιγότερα τόσο καλύτερα για την γελοιοποίηση της. Δεν ζητάει πολλά, ούτε καν λίγα. Δεν ζητάει, είπαμε. Τέτοια λέει στις συνεντεύξεις, όταν δεν τα λέει τα δείχνει ποικιλοτρόπως. Τρίβει νευρικά τα χέρια, κοιτά μικροσκοπικούς λεκέδες στα πλακάκια, μικρά χνουδάκια στους κόμπους του χαλιού, μία καστανή τρίχα που κρέμεται από το πολύφωτο. Χαμογελά, δυναμική και συνειδητοποιημένη.

      Το μετά άλλη ιστορία. Γυρνά σπίτι χωρίς κουράγιο, χωρίς κουβέντα, χωρίς χαμόγελο. Προσποιείται μια σοβαρή δουλειά, δεν αναβάλλεται. Σκαρφίζεται μια βαρύγδουπη λέξη και την ψιθυρίζει μέχρι να βραδιάσει. Στην ίδια στάση, ζεις; Την ρωτούν με πόνους οι σπόνδυλοι της. Νυχτώνει έπειτα από πολύ κόπο. Ψάχνει ανάμεσα στα e-mails. Ευτυχώς για την επιδείνωση της κατάθλιψης της κανένας δεν την αναζήτησε πάλι. Φίλους έχει; Υπό προϋποθέσεις θα έλεγα, δεν έχει πάντοτε όρεξη να εξυπηρετήσει. Κάποιες φορές θα μείνει μόνη. Λοιπόν, θα την πάρετε στη δουλειά; Διαλέξτε εκείνη, σίγουρα εκείνη.