Κάτι σαν Ανάσταση | Mανώλης Τελώνης

Σύρθηκα ως το μπάνιο.
Άνοιξα το ντους και κρύο νερό άρχισε να πέφτει.
Ταράχτηκα και τρόμαξα.
Σα να ξύπνησα από εφιάλτη.
Το νερό γινόταν όλο και πιο ζεστό.
Θυμιζε βάπτιση.
Το βρομισμένο νερό έρεε στο γυμνό μου σώμα.
Δεν κρυβόμουν πίσω από ρούχα.
Παρά μόνο απ’ τις κουρτίνες.
Κάπου εκεί ξεκίνησε η εξομολόγηση.
Κάπου εκεί μιλούσα σε εμένα.
Αυστηρός δικαστής.
Δάκρυα κυλούσαν απ’ τα μάτια.
Έδεναν πανέμορφα με το νερό του εξομολογητηρίου.
Το νερό είχε γίνει πια καυτό.
Έγλειφε τις αμαρτίες και τη βρώμα από πάνω μου.
Τις έκανε να εξαφανίζονται ανάμεσα στην ομίχλη των υδρατμών.
Καιγόμουν, πονούσα, ένιωθα ότι έπρεπε να το υποστώ.
Και η βρύση έκλεισε. Σα να είχα πεθάνει.
Μα γεννήθηκα ξανά ελαφρύτερος.
Μια στημένη ανάσταση.

Και τώρα που έστειλα τις αμαρτίες μου στον υπόνομο, στέγνωσα, έβαλα ρούχα και λίγη κολόνια.

Τώρα δεν έχω άλλο να κάνω παρά να με γεμίσω με τα ίδια λάθη.