Χάνονται μέρες
και μου λείπουν τα αεροπλάνα
η έλλειψη ορίων
εσύ περισσότερο
που με σώζεις όταν πνίγομαι στα λουλούδια
μετά βάφουμε τον ουρανό πολύχρωμο
και διψάω αποκλειστικά για τις δικές σου λέξεις
προλαβαίνοντας την σιγή λίγο πριν πέσει από την άκρη του ώμου σου
αγνοώντας την αυτοχειρία του κόσμου
μακραίνω κι άλλο τα μαλλιά μου να πιάνεσαι πάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου