2 Απριλίου σήμερα.
Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου.
Παιδικό Βιβλίο ή αλλιώς the start of an era.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου κρατούσα ένα βιβλίο στο χέρι. Και ήμουν η αιτία που ο λογαριασμός της μαμάς μου στην Παιδική Βιβλιοθήκη του νησιού ήταν γεμάτος με τίτλους παιδικών βιβλίων. Υπάρχουν φωτογραφίες από παιδικά πάρτι που με δείχνουν να κάθομαι οκλαδόν, να τρώω και να διαβάζω (ποιος το κάνει αυτό σε παιδικά πάρτι; Ίσως να υπερέβαλλα λίγο αλλά οι μεγάλες αγάπες δεν κρύβονται).
Από τότε ήταν πολλές οι φορές που κατέφευγα στη συντροφιά των βιβλίων μου όταν η πραγματικότητα δεν με ικανοποιούσε. Αυτό συμβαίνει ακόμα και τώρα εννοείται. Τέτοιες αποτελεσματικές συνήθειες, δεν κόβονται!
Πολλές φορές έχω αναζητήσει τις ρίζες αυτής της αναγνωστικής πορείας. Άραγε να ξεκίνησαν από το νηπιαγωγείο (και πάω τόσο πίσω γιατί ακόμα θυμάμαι το εξώφυλλο του βιβλίου της δασκάλας μου και εμένα σε μια γωνιά να το ξεφυλλίζω); Ή ακόμα πιο πριν, ίσως με την ανάγνωση παραμυθιών από κάποιον μεγαλύτερο (θυμάμαι ένα βιβλίο στο σπίτι της γιαγιάς με τους μύθους του Αισώπου γραμμένους σαν ποίημα, με στροφές και ομοιοκαταληξία). Η τελευταία μου εξήγηση είναι κάτι μεταξύ κληρονομικότητας και μίμησης προτύπων. Κληρονομικότητα γιατί η γιαγιά που με πρόσεχε από τη γέννησή μου μέχρι τον πρόσφατο θάνατό της διάβαζε πολλά βιβλία μικρή, πολλές φορές σε βάρος του σχολικού διαβάσματος και γι' αυτό κρυφά απ' τους γονείς της. Μίμηση προτύπων γιατί ο παππούς μου διάβαζε ιστορικά περιοδικά και ο μπαμπάς μου εφημερίδες (κι εγώ μάλλον τα παιδικά ένθετα των εφημερίδων). Μετά από όλη αυτή την αναζήτηση και το γκάλοπ στους συγγενείς, που τις περισσότερες φορές καταλήγει σε καμπάνια προώθησης της φιλαναγνωσίας, καταλήγω πάντα στο ίδιο συμπέρασμα: τι σημασία έχει από που ξεκίνησε; Σημασία έχει ότι ξεκίνησε!
Κι έτσι, η βιβλιοθήκη μου (μέχρι την εκκαθάριση που έκανα πριν 2 χρόνια) περιλάμβανε βιβλία από τις συλλογές Σπουργιτάκια, Χελιδόνια και Περιστέρια των εκδόσεων Πατάκη, τις εγκυκλοπαίδειες των Modern Times (εικόνες από το ανθρώπινο σώμα κλπ), Άλκη Ζέη, Ζωρζ Σαρή, εικονογραφημένα και μεταφρασμένα διηγήματα του Παπαδιαμάντη και πάει λέγοντας. Στην εκκαθάριση εκείνη αποφάσισα να μετρήσω από περιέργεια τα βιβλία μου: τα παιδικά μαζί με τα νεανικά και τα εφηβικά που συσκευάστηκαν και μετακόμισαν στο πατάρι για λόγους εξοικονόμησης χώρου βγήκαν γύρω στα 100! Μάλλον είχα περισσότερους φίλους απ' ό,τι υπολόγιζα.
Όλη τη μέχρι σήμερα ζωή μου (κι ας μην είναι μεγάλη) την έχω περάσει μ' ένα βιβλίο είτε στο χέρι είτε στο κομοδίνο. Και πολλές φορές δεν φεύγω από το σπίτι χωρίς αυτό το γνώριμο βάρος στην πλάτη. Γι' αυτό μου είναι σχεδόν αδύνατο να φανταστώ τη ζωή χωρίς βιβλία (μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι η αλήθεια). Έχω θέσει λοιπόν ως στόχο, με την ιδιότητα της εκπαιδευτικού στο μέλλον, να συστήσω στα παιδιά τον κόσμο των βιβλίων, να τους δείξω τις δυνατότητές του μα πάνω απ' όλα να τους δώσω την ευκαιρία να τον επιλέξουν ή να τον απορρίψουν. Γιατί αν η επιλογή δεν είναι δική τους, μαζί με την ελευθερία της γνώμης χάνονται και όλες οι δυνατότητες του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου