Blue Mondays | Μαριλένα Κολλάρου

Η μέρα του χρόνου η πιο καταθλιπτική

ενημερώνει στο ράδιο μια κυρία.

Ευθύς κι εγώ κορδώνομαι
πετώντας τα βιβλία.
Ρίχνω από την κούπα τον καφέ,
στέκω στο κρύο και κρυώνω
μην λέγεται τζάμπα και βερεσέ
το σήμερα
το πιο γρουσούζικο στον χρόνο.

Λέω της σχέσης τέλειωσες
να βρω κάτι να κλαίω,
γεμάτος πίκρα με κοιτά
μα είναι Blue Monday, τι φταίω;

Δένω μαντίλι και κινώ
να πάω προς τη σκάλα,
μέρα που είναι σήμερα
αρμόζει μια κρεμάλα!

Στην φίλη μου τηλεφωνώ,
φωνάζει: Μην το κάνεις!
Το άκουσες στο ράδιο
πως πρέπει να πεθάνεις;
Δεν ξέρει από κατάθλιψη
όλο μου τσιρίζει,
την πήρανε τα κλάματα
της κάηκε το ρύζι.

Το γέλιο των περαστικών
σαν κρέας στη νηστεία,
της θλίψης κάθε ακόλουθος πιστός
το βρίσκει κτηνωδία!
Κλάψτε βρε αθεόφοβοι
μια μέρα είναι μόνο,
έχετε δίχως λόγο να χαίρεστε
ολόκληρο τον χρόνο.

Ο κόσμος δεν είναι καλά
τέτοια μέρα και γελάει,
αλίμονο τι πάθαμε
20 του Γενά(ρ)η...
Λυπάμαι κι είναι άδικο
τη θλίψη να γιορτάζω μόνη,
κλείνομαι σπίτι με Ρεμπό
και πέφτω απ' το μπαλκόνι.