Δευτέρα 1 Ιουλίου 2019

First six months of love ή αλλιώς ένα ταξίδι στον χρόνο μαζί σου | Έλλη Πράντζου



Απόψε θα πάρω μια δυναμική πρωτοβουλία από εκείνες που σου αρέσουν αφού με πειράζεις πως δεν το κάνω συχνά γιατί είμαι λιγάκι, λες, στον κόσμο μου, ξέρεις. Θα σου ζητήσω, λοιπόν, απόψε να αφεθείς πάνω μου και θα σε πάω ένα ταξίδι διαφορετικό. Ένα ταξίδι στον χρόνο. Μόνο εσύ κι εγώ κι ο έρωτας αυτοπροσώπως.

Θα ξανασυστηθούμε μέσα από εκείνον. Θα ξαναγνωρίσουμε τον ίδιο κι εμείς. Μέσα από τον δικό μας έρωτα που καίει ακόμη ανάμεσά μας και που δε θέλω να σβήσει ποτέ.

Θα σε πάω στους πρώτους μήνες μας, όταν σε ξανασυνάντησα μετά από καιρό, τότε που με ξαναείδες με άλλο μάτι. Θα σε ταξιδέψω στην πρώτη φορά που έριξες τα μάτια σου πάνω μου αλλιώς κι είπες στον εαυτό σου να στρέψει αλλού το βλέμμα τρομαγμένη. Μα δεν το έκανες. Κι εγώ βρέθηκα οικειοθελώς "παγιδευμένη" στο θάρρος της ακράδαντης επιθυμίας (σου). Θα σε πάω εκεί όπου σε κοίταξα και κατάλαβα ότι σε θέλω όσο τίποτε ενώ αναρωτιόμουν πώς μου είχες ξεφύγει την πρώτη φορά. (Πόσο τυφλωμένη ήμουν!)

Θα σε πάω εκεί όπου ανατρίχιασες με τη νεογέννητη διαφορετική σκέψη σου. Στις εικόνες που τολμούσες να φτιάχνεις μα δεν ολοκλήρωνες στην πράξη, εκείνες που ήθελαν εμάς σε ένα απόγειο πάθους να γινόμαστε ένα με όλους τους τρόπους. Αφέσου πάνω μου και θα σε κάνω να ζήσεις ξανά εκείνη την πρώτη νύχτα όταν άρχισες να παίζεις κρυφτό με το υποσυνείδητό σου. Σε εκείνο το βράδυ όπου το πρώτο γέλιο μας μετατράπηκε σε νευρικό καθώς προσπαθούσαμε να μην ονομάσουμε τα αυτονόητα. Θα σου θυμίσω την επικοινωνία μας που δεν ήταν παρά ένα άλλο όνομα για τον έρωτα που εσύ φοβόσουν κι εγώ δεν άντεχα να συμπεριλάβω στο χάος μου.

Θα σου διαβάσω νοερά όλα εκείνα τα μεθυσμένα ή νηφάλια ειλικρινή κατεβατά που κατέκλυζαν κόλλες ολόκληρες χαρτιών καθώς το πάθος σου κατηύθυνε το χέρι σου για να ξεσπάς όσα δεν άρθρωνε η γλώσσα. Εκείνα που τρόμαξες, τσαλάκωσες και πέταξες όταν σκέφτηκες ότι κάποιος θα μπορούσε να σε ανακαλύψει, εσένα πραγματική κι ασυγκράτητη, μέσα από τα σκόρπια ημερολόγια μιας σύντομης αλλά περιεκτικής εποχής. Άραγε τα έσκισες κιόλας; Μια θολή φωτογραφία τους έμεινε που σε μεγέθυνση ακόμη προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω.

Θα σε πάω βόλτα στις σπόντες που πετούσαμε αβέρτα όταν πια τα λόγια κι οι αισθήσεις μας άρχισαν να μας ξεπερνάν. Θα μας ξαναδείς να προκαλούμε θρασύτατα η μια την άλλη κι εμένα να σε καρφώνω με την άκρη του ματιού μου απροκάλυπτα αφού δε με ένοιαζε πια αν όλοι καταλάβαιναν ξεκάθαρα όσα δε λέγαμε μεταξύ μας ανοιχτά.

Θα σε ταξιδέψω στο πρώτο σου μήνυμα, εκείνο που μου ήταν αρκετό για να καταλάβω τι θέλεις κι ας το θεώρησες τότε αθώο εσύ. Σ’ εκείνες τις πρώτες κινήσεις επιδίωξης που άφηνες ανεξέλεγκτες να προδίδουν τις επιθυμίες σου αφού με αποζητούσες όλο και περισσότερο αφήνοντας ανήμπορη κάποιες στιγμές ελεύθερες να εννοούν την αλήθεια.

Θα σε πάω σ’ εκείνα τα άλλα μηνύματα που σου έστελνα εγώ όταν σου απαντούσα κοφτά μιλώντας στον πόθο σου ώστε να τον κάνω να νικήσει τους δισταγμούς σου κι ας μη με πίστευες. Θα με ξαναδείς να σε στριμώχνω τόσο επίμονα κι ενοχλητικά -γι’ αυτό και ακραία ερεθιστικά- χωρίς να σου αφήνω περιθώρια διαφυγής. Κι ας σου επέτρεπα τελευταία στιγμή να δραπετεύεις από όλα όσα στ’ αλήθεια ήθελες. Θα με δεις να σε κοιτάζω μ’ εκείνο το θρασύ μειδίαμα της εκνευριστικής μου αυτοπεποίθησης και να σε ρωτάω επιτέλους από κοντά τι θέλεις από μένα. Θα σε δεις να λυγίζεις μπροστά μου και να παραδέχεσαι ότι αντιπροσώπευα όλα εκείνα που προσπαθούσες για χρόνια να καταπνίξεις.

Θα σε πάω εκεί όπου τελικά τα άφησες για χάρη μου να αναπνεύσουν. Σ’ εκείνη την νύχτα που κι εγώ άφησα πίσω μου το μπάχαλο που είχα για ζωή μόνο και μόνο για να καώ μαζί σου χωρίς να σκέφτομαι το μετά. Θα ζήσεις πάλι μαζί μου το πρώτο φιλί μας και τα πρώτα τολμηρά χάδια μας που φρέναραν λίγο πριν αγγίξουν το τέλος. Όχι έτσι, όχι ακόμα. Θα σε ταξιδέψω στην πρώτη εκείνη στιγμή που το κορμί σου ξεγύμνωσε εσένα χωρίς να χρειαστεί να μείνει μπροστά μου γυμνό.

Θα σε πάω σ’ εκείνα τα κλεφτά βράδια που η αιωνιότητα διεκδικούσε με νύχια και με δόντια προσπαθώντας να ξεκλέψει για το μαζί μας έστω μια ακόμη πολύτιμη στιγμή. Τότε που ένα άγγιγμά μου ήταν αρκετό για να σε κάνει να νιώσεις σαν να τα είχαμε κάνει ήδη όλα.

Θα σε ταξιδέψω πάνω σε εκείνους τους τέσσερις τροχούς που έκαναν βράδυ παρά βράδυ μανούβρες στα γνωστά σκοτάδια της πόλης λίγο πριν συνειδητοποιήσουμε κι οι δυο τι ώρα έχει πάει και την κάνουμε απρόθυμα λαχταρώντας το "αύριο ίδια ώρα".

Θα παμε εκεί όπου τελικά οι φαντασίωση έγινε πραγματικότητα και ξεπέρασε τη φαντασία.

Εκεί θα σε πάω απόψε. Στον πρώτο καιρό ενός έρωτα απόλυτου. Του δικού μας. Γι' αυτό το ταξίδι δε θα χρειαστεί να ψάξω πού θα βγούμε, τι θα κάνουμε, ποια αξιοθέατα να επισκευτούμε για να σε εντυπωσιάσω με μια οργανωτικότητα που δεν ήταν ποτέ το δυνατό μου σημείο. Εκεί δε θα μας νοιάζει αν θα χαθούμε, ούτε πού θα βγει. Τα βήματά μας θα χαράζουν δικές τους πορείες μέσα σε αξιοθέατα δράσης-αντίδρασης από όλα εκείνα που δε θα θέλαμε να είναι αλλιώς.

Και θα σε πάω εκεί όχι επειδή ξέχασες, όχι επειδή ξέχασα εγώ. Όχι επειδή κάτι χάθηκε στην πορεία ούτε επειδή τώρα μαζί σου είναι αλλιώς. Θα σε πάω εκεί για να τιμήσω το παρόν μας σε ένα ταξίδι επετειακό δυο ανθρώπων που μάλλον έπρεπε εν τέλει να καταλήξουν μαζί. Θα σε πάω εκεί για να μην ξεχάσεις ποτέ. Για να μη μας ξεχάσεις ποτέ. Θα σε πάω εκεί για να κρατήσεις μέσα σου πάντα ποιες είμαστε κόντρα σε όσα ο ρεαλισμός τους προσπαθεί να μας επιβάλλει.

Αυτές είμαστε μάτια μου. Κι είναι όμορφο πού και πού να το σκάει κανείς για αλλού. Σε άλλα μέρη μα και σε άλλους χρόνους. Για χάρη της αθανασίας που προσφέρει ο έρωτας.


Θα σε ταξιδέψω "στο χρώμα του χάους (μου)" για χάρη "της πυρκαγιάς που ξέσπασε"...


Φωτογραφία Ευτυχία Πασχαλίδου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου