Θανάσης Βέγγος | Δεν τον θυμάμαι με λύπη | Γιώργος Γλυκοφρύδης

Επιμέλεια : Μαρίνα Καρτελιά

Δεν τον θυμάμαι με λύπη

Φωτ. : Αρχείο Finos Flim

Κείμενο : Γιώργος Γλυκοφρύδης

Επειδή για εμένα ο Θανάσης είναι οικογένεια, δεν τον θυμάμαι με λύπη. Όπως και τον πατέρα μου. Δεν τους έχω με λύπη στο μυαλό μου.
Μάλλον να μην μπορώ να σταματήσω τη χαζομάρα απ' τα γέλια θυμάμαι. Ειδικά όταν μ' έστελναν για "γιαούρτι σακούλας".

Σ' αυτό εδώ λοιπόν, το "Ο Θανάσης στη χώρα της σφαλιάρας", δούλευα. (Το "δούλευα", στα 12, στη δουλειά του μπαμπά, έχει άλλη διάσταση αλλά τέλος πάντων, ας το πούμε έτσι.) Από αυτήν την ταινία, λοιπόν, ενώ έχει καταγραφεί ολούθε η περίφημη σκηνή από 1:01:24 έως 1:09:14, εμένα μου άρεσε η σκηνή από 47:52 έως 51:43. Με την οποία κυλιόμουν στα γέλια. (Ακόμη το ίδιο μου συμβαίνει.)

Η ταινία ολόκληρη είναι εκπληκτική. (Για τον καιρό της.) Προσπαθήστε να αναγνωρίσετε την Ιστορική αφήγηση συγκεκριμένων γεγονότων. (Και στα δύο μέρη). Φανταστείτε πως είναι γυρισμένη μόλις δύο (2) χρόνια από την λήξη της Δικτατορίας. Οι δυσκολίες που ακόμη έβρισκαν ήταν άνευ προηγουμένου. 

Άρμα μάχης δεν τους δόθηκε ποτέ. Είναι μεταμφιεσμένη μπουλντόζα (Γιώργος Στεργίου) το άρμα μάχης που "πατάει" τον Βέγγο.

 Όπλα δεν τους δόθηκαν ποτέ. Η έκρηξη της αναπαράστασης της απόπειρας δολοφονίας του Παπαδόπουλου απο τον Παναγούλη, είναι βεγγαλικό. 

Εκρηκτικά δεν τους δόθηκαν ποτέ.
Το πρώτο μέρος, μία ολόκληρη αλληγορία, γυρίστηκε κλεισμένο...Αυτά.

Τέχνη; Μα, ναι. Ως αντίσταση, κάπως, ακόμη τότε...

Γιώργος Γλυκοφρύδης

(από προσωπική του ανάρτηση).