Αυτοκαταστροφή | Έλλη Πράντζου

Η αυτοκαταστροφή είναι τέκνο

ενός παιδικού πείσματος

που μεγαλώνει σαν απόγνωση

και θεριεύει σε οργή.

Σιωπηλή ωστόσο

αφού νιώθει πως κανείς δεν είναι εκεί

ν’ ακούσει.

Και κάπως έτσι γυρίζει στα σπλάχνα του φορέα της

κατατρώγοντάς τα καθώς λαχταράει μια αγκαλιά

που ποτέ δεν παραδέχεται

για να μη δουν πόσο ευάλωτος είναι

εκείνος που την κουβαλά στο αίμα του

σαν κατάρα.

Ματώνει σαν καρδιά σε ταχυπαλμία

που ακόμη δεν έμαθε πώς να τα παρατά

κι όμως

αισθάνεται πως αν σταματούσε να χτυπάει

ίσως να μην έλειπε τελικά από τον κόσμο στ’ αλήθεια ποτέ.

Η αυτοκαταστροφή είναι τέκνο

κάποιου τεράστιου όμορφου ονείρου

που δε βρήκε χώρο ν’ ανασάνει εκεί έξω

γιατί οι πολλοί έσπευσαν να το πνίξουν

πριν ακουστεί καν το πρώτο κλάμα του

στη Γη.

Μοιάζει με αδιέξοδο σε έναν δρόμο γεμάτο προοπτικές

μόνο για τους άλλους.

Τους εκλεκτούς.

Εκείνους που φαίνονται δίχως να είναι.

Τους έχοντες τα πάντα

εκτός από ψυχή.

Η απελπισία όσων έχουν να δώσουν πολλά

που κανείς δε δείχνει να τα θέλει

μπορεί να καταστρέψει σε μια νύχτα

εκείνους που θα άξιζαν πραγματικά

το δώρο της ζωής

όσο αυτό χαρίζεται απλόχερα

σε αναίσθητους θρασύδειλους ληστές συνειδήσεων

μιας κι έμαθαν εκείνοι επί πτωμάτων να πατούν

και ν’ ανεβαίνουν.

Η αυτοκαταστροφή φαντάζει αντίδοτο

ενός αβάσταχτου πόνου

που δε λέει να ησυχάσει

και που αν αφηνόταν ελεύθερος

θα κατέστρεφε ό,τι τον έχει προκαλέσει.

Γράφω για τους αυτοκαταστροφικούς

γιατί τους μοιάζω

γιατί μου μοιάζουν

και δεν ξέρω πια

πώς αλλιώς να αγαπώ

ή να ελπίζω.

Φωτογραφία Έλλη Πράντζου