Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2019

Κάπου στο λιμάνι | Βαγγέλης Μάγειρος

Οι κάλτσες είχαν γίνει μούσκεμα. Το νερό είχε καταφέρει να περάσει μέσα από τις καφέ δερμάτινες μπότες, μιας και η χρήση τόσων χρόνων τις είχε φθείρει όχι μόνο απ’ έξω, αλλά και από μέσα. Οι σόλες τους είχαν πια λιώσει και το μόνο στο οποίο ήταν χρήσιμες ήταν να γεμίζουν τα πόδια με μικρές πληγές οι οποίες έκαναν δύσκολο το περπάτημα.

Σε μία ύστατη προσπάθεια να απαλύνει τον πόνο έψαχνε για κάποιο παγκάκι μέσα στην ομίχλη, η οποία είχε αγκαλιάσει πολύ γλυκά όλο το λιμάνι. Τον Θερμαϊκό μπορούσες να τον διακρίνεις με δυσκολία και το μόνο που σου θύμιζε ότι βρίσκετε εκεί ήταν ο ήχος του νερού που χτυπούσε στην προβλήτα αλλά και η κάπως έντονη μυρωδιά του. Οι γερανοί, σαν άλλοι τιτάνες, έμοιαζαν να κρατάνε τον ουρανό μακριά από τη γη και μιας και κανένας δεν ήταν άξιος να τους κοροϊδέψει για να τον αφήσουν έστεκαν εκεί, πελώριοι και επιβλητικοί ανάμεσα στο γκρίζο χάος της πόλης και του κόσμου. Τα πλοία είχαν χαθεί κάπου ανάμεσα στο βλέμμα και τη φαντασία, αλλά και μόνο η θύμηση της εικόνας τους ήταν αρκετή για να ξέρεις ότι βρίσκονται κοντά σου.

Μετά από μία μικρή αναζήτηση, το παγκάκι, που έμοιαζε πλέον πιο πολύτιμο και από θησαυρό, βρέθηκε και η κατοίκηση του έγινε με έναν ιδιαίτερα έντονο και αποφασιστικό τρόπο. Ο ζεστός γαλλικός που κρατούσε στο χέρι είχε πια κρυώσει και το μόνο που μπορούσε να κάνει η γεύση του ήταν να σου προκαλέσει αηδία στο στόμα. Αλλά ένα δεύτερο ταξίδι, με στόχο την εύρεση ενός κάδου, θα οδηγούσε στην κατάρρευση.

Προσπαθούσε να εστιάσει το βλέμμα του μέσα στο θολό τοπίο, ζητώντας να εντοπίσει κάτι. Κάτι το οποίο θα τον έκανε να ξεχάσει τον πόνο και τις πληγές και θα τον έκανε να τρέξει. Κάτι το οποίο θα έδιωχνε τη γεύση του κρύου γαλλικού και θα την έκανε να μοιάζει με διπλό ελληνικό με γεύση κανέλας. Κάτι το οποίο αντέχει μέσα στην ομίχλη και μπορεί να ζήσει από αυτήν, κι όχι να κρύβεται ή να χάνεται μέσα στην τροχιά της. 

Το μόνο που μπορούσε να διακρίνει με δυσκολία ήταν τα πλοία και οι γερανοί. Κι ακόμη κι αυτά, έμοιαζε να τα έχει φάει η καταχνιά.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου