Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Κυριακή | Ιφιγένεια Σταμπουλή



Αγαπώ την Κυριακή 
Η μόνη μέρα που κοιμάσαι 
μέχρι αργά δίπλα μου
Κι εγώ ξυπνάω επίτηδες λίγα λεπτά πιο νωρίς
από σένα
Για να προλάβω να σε χαζέψω λίγο
Έχεις αφήσει τα γένια σου 
Τα ξυρίζεις πάντα το βράδυ
Να είσαι έτοιμος για τις δουλειές της Δευτέρας 
Κάνεις μια περίεργη γκριμάτσα 
Το κάτω χείλος σου σκεπάζει ελαφρώς το πάνω
Θα ήθελα να σου δώσω ένα φιλί έτσι που τα κάνεις
Χωρίς να το καταλαβαίνεις 
Κάθε Κυριακή μένω με αυτή τη λαχτάρα
Δεν το κάνω τελικά
Προτιμώ να μην σε ξυπνήσω 
Ποιός ξέρει άραγε τι να ονειρεύεσαι 
Και παίρνεις αυτούς τους γλυκούς και αστείους μορφασμούς
Σε βλέπω και γελάω
Από χαρά που είσαι δίπλα μου
Και κοιμάσαι 
Κι αυτό ίσως να σημαίνει ότι εμπιστεύεσαι τα όνειρα σου
κοντά στα δικά μου
Έχεις περάσει το αριστερό σου χέρι 
Στην μεριά μου 
Το κοιτάζω 
Το εξερευνώ 
Οι άκρες των δακτύλων σου 
Έχουν κάνει -σχεδόν-μικρές πληγές από τις χορδές 
της κιθάρας
Η Κυριακή ίσως να είναι η μόνη μέρα
που θα μπορούσες να τα ξεκουράσεις 
Να τα αφήσεις να ανασάνουν
Να ανασάνεις κι εσύ
Να ανασάνω κι εγώ
Κι όμως πάλι επιλέγεις να γράφεις
Ενώ πίνουμε καφέ
Εγώ κάνω τον δικό σου 
Κι εσύ τον δικό μου 
Είσαι ο μόνος άνθρωπος 
Που απολαμβάνω τις στιγμές σιωπής μεταξύ μας
Είναι σαν να λέμε περισσότερα από όσα 
θα μπορούσαμε να πούμε με λέξεις 
Τα μάτια σου που κοιτάνε βαθιά στα δικά μου
Ακόμα δεν μπορώ να μην τα ντρέπομαι 
Δεν μπορώ να κρατήσω το βλέμμα μου για πολύ όταν
συνταντώ τις κόρες σου 
Ενώ ξέρω πως εκείνη τη στιγμή με βλέπουν και μου φωνάζουν αγάπες
Ηλεκτρίζομαι και γυρίζω κάπου άσχετα αλλού τα μάτια
Και σκάω ένα χαμόγελο
Και εσύ πάντα ξέρεις ότι αυτό είναι σημάδι πως
άκουσα πολύ καλά τι μου είπες
Και ξάφνου πετάς ένα χάδι στην πλάτη ή στην παλάμη μου 
'Η άλλες φορές μου δίνεις ένα ακανόνιστο φιλί
ανάμεσα στα χείλη και στο μάγουλο
Και πως μ'αρέσει που τα γένια σου γρατζουνούν το δέρμα μου
Σημαίνει πως είσαι δίπλα μου
Και είναι Κυριακή



1 σχόλιο: